"(Nie)Umarli. Księga 1. Jonas" Eden Maguire

Tytuł (Nie)Umarli. Księga 1. Jonas
Tytuł oryginału:
Beautiful Dead. Book 1. Jonas
Cykl (Nie)Umarli
Tom 1
Autor Eden Maguire
Wydawnictwo Egmont
Data wydania 2011
Stron 288

Niedawno deklarowałam, że nigdy nie porzucam książek w trakcie czytania, nawet tych kiepskich. Jednak pierwsza księga serii (Nie)Umarli autorstwa Eden Maquire sprawiła, że miałam wielką ochotę złamać tę zasadę. W bólach i cierpieniu dotarłam jednak do ostatniej strony, choć nie ukrywam, że nie było łatwo.

Główną bohaterką powieści jest szesnastoletnia Danira, której chłopak, Phoenix, ginie w ulicznej bójce od ciosu nożem. Jakie jest jej zdziwienie, gdy pewnego dnia trafia do opuszczonego budynku, w którym widzi nie tylko swojego chłopaka, ale również trójkę innych nastolatków, którzy zginęli w minionym roku. Towarzyszy im nieznany mężczyzna, którego nazywają Łowczym. Okazuje się, że wszyscy oni zostawili na ziemi niedokończone sprawy, więc wrócili jako zombie… o przepraszam, (nie)umarli. Są niemalże wszechmocni – potrafią czytać w myślach, kasować pamięć, znikać na zawołanie i przenosić się w czasie, ale nie potrafią rozwiązać zagadki śmierci jednego z chłopaków, Jonasa. Musi to za nich zrobić Danira, która, co tu dużo ukrywać, jest dziewczęciem o tyle głupiutkim i infantylnym, co irytującym tą swoją bezmyślnością i rozwydrzeniem wobec matki (miało to chyba wyglądać na młodzieńczy bunt).

Powieść była szumnie zapowiadana jako połączenie romantycznej opowieści z kryminałem dla młodzieży. Cóż, w dobie romansów paranormalnych, gdzie w nastolatkach zakochują się kolejno wampiry, anioły, demony i wilkołaki, nic nie powinno mnie zdziwić. Przyznaję jednak, że pomysł romansu z zombie całkowicie mnie zaskoczył. Nie jest to jednak zombie typowe, chodzi sprawnie, mówi nad wyraz dobrze, nie gnije, a wręcz przeciwnie, jest piękny i cudowny, tyle, że jakiś taki blady. Co do wątku kryminalnego, jest on tak przewidywalny, że rozwiązania tej „zagadki” domyśliłam się mniej więcej w połowie książki.

Bohaterowie stworzeni przez autorkę są bezbarwni i schematyczni. Żadna postać nie przyciąga na dłużej uwagi, ich historie nie wciągają i w zasadzie było mi całkowicie obojętne, kto przeżyje, kto nie i co się z nimi stanie. Maquire nie potrafiła tchnąć w nich ani trochę życia, czy nadać choćby namiastki realizmu.

Narratorką (Nie)Umarłych jest Danira, dzięki czemu połowę książki stanowią jej rozważania i refleksje nad ukochanym Phoenixem, do którego zapałała gorącą miłością, mimo że po dwóch miesiącach związku nie wiedziała o nim prawie nic. Główną zaletą chłopaka był dla niej jego wygląd, a „jedyna miłość ponad życie” nieustannie kojarzy się z dosyć szczeniackim zauroczeniem.

Drażnił mnie również styl pisania autorki. Dialogi wołają o pomstę do nieba swoją sztucznością i w większości nie wnoszą niczego do fabuły. Warsztat pisarski pani Maquire pozostawia naprawdę wiele do życzenia.

Naprawdę nie lubię aż tak krytykować książek, jednak rzadko zdarza mi się trafiać na taką literacką pomyłkę, jaką niewątpliwie są (Nie)Umarli. Szkoda, że na fali popularności Zmierzchu, który przy pozycji Maquire jawi się jako arcydzieło, i podobnych mu książek na rynku wydawniczym pojawia się tyle słabizn, po które nie warto nawet sięgać. Nie polecam.

Moja ocena: 1/6