"Dziewczyna w czerwonej pelerynie" Sarah Blakley-Cartwirght

Tytuł Dziewczyna w czerwonej pelerynie
Tytuł oryginału: Red Riding Hood
Autor Sarah Blakley-Cartwirght
Wydawnictwo Galeria Książki
Data wydania 2011-07
Stron 360

Ekranizacja bestsellerowej powieści to dzisiaj norma. Często to właśnie film odnosi sukces i sprawia, że sięgamy po jego papierowy pierwowzór. Dosyć rzadko zdarza się jednak, by pisano książkę na podstawie scenariusza filmowego. Tak było właśnie w przypadku Dziewczyny w czerwonej pelerynie. Czy był to dobry pomysł?

Jak sugeruje tytuł (zwłaszcza w wersji angielskiej) powieść to nieco uwspółcześniona, dorosła wersja baśni o Czerwonym Kapturku. Główna bohaterka, siedemnastoletnia Valerie mieszka z rodzicami i starszą siostrą, Lucie, w małej wiosce w głębi lasu. Od wielu lat mieszkańcy żyją w nieustannym strachu przed Wilkiem, któremu co miesiąc składają ofiary ze zwierząt i dzięki temu zapewniają sobie względne bezpieczeństwo. Wszystko zmienia się, gdy podczas jednej z pełni, tzw. krwawego księżyca ginie Lucie. Narastającą atmosferę strachu podsyca pojawienie się ojca Salomona, pogromcy wilkołaków. Twierdzi on, że napadający wioskę Wilk nie jest zwykłym zwierzęciem, lecz jednym z mieszkańców, który nocą zmienia się w bestię.

Znaczną część fabuły zajmuje wątek miłosny, który momentami zdaje się być głównym tematem książki. Valerie zakochuje się w niepokornym, zbuntowanym drwalu Peterze, jednak rodzice zaręczają ją z Henrym, bogatym synem kowala. Obydwaj są niezwykle przystojni i wpatrzeni w dziewczynę jak w obrazek. Siłą rzeczy narzuciło mi to skojarzenie ze Zmierzchem, zwłaszcza, że zarówno Dziewczynę… jak i Zmierzch wyreżyserowała Catherine Hardwicke.

Do książki podchodziłam z mieszanymi uczuciami. Z jednej strony, pomysł przedstawienia znanej z dzieciństwa baśni w dorosłej, rozbudowanej wersji, wydał mi się bardzo kuszący. Z drugiej jednak strony, obawiałam się rozczarowania, ponieważ pomysł napisania powieści na podstawie filmu zwyczajnie mnie nie przekonuje. Po skończonej lekturze nadal mam mieszane uczucia, tym razem jednak innego rodzaju. Autorce udało się opowiedzieć dosyć wciągającą, płynną historię, jednak brak w niej głębszej analizy psychologicznej bohaterów. Poza Valerie, tak naprawdę nie poznajemy nikogo więcej, nawet postaci, które mają duże znaczenie dla fabuły, jak Peter, Henry, czy rodzice dziewczyny.

Lektura Dziewczyny w czerwonej pelerynie nasunęła mi także skojarzenie z dwoma filmami – Nieustraszonymi Braćmi Grimm (2005) oraz Osadą (2004). Z pierwszym z nich łączy ją atmosfera baśni, choć nie ukrywam, że w tym zestawieniu Dziewczyna… wypada dużo słabiej. Z drugim natomiast łączy ją odizolowana wioska, swoista psychoza lęku panująca wśród jej mieszkańców i postać wioskowego przygłupa, do którego główna bohaterka pała ogromną sympatią.

Powieść została napisana lekkim, przystępnym językiem. Akcja rozwija się szybko i obfituje w wiele interesujących wydarzeń. Jej dużym atutem jest to, że naprawdę trudno jest zorientować się, kto naprawdę jest wilkołakiem. Grono podejrzanych jest dosyć spore, a kolejno odkrywane tajemnice nie pozwalają nikogo wykluczyć.

Autorka nie ustrzegła się jednak kilku wpadek, choć zdaję sobie sprawę z tego, że pisząc powieść na podstawie gotowego scenariusza, miała ograniczone pole do popisu. W pamięci zapadła mi zwłaszcza jedna scena, niemal żywcem wycięta z hollywoodzkiego filmu, gdy w obronie wyklętej poprzednio osoby (o kogo chodzi, nie powiem) stają kolejno murem wszyscy mieszkańcy wioski. Ponadto od czasu do czasu Blakley-Cartwright zdarzał się popełniać opisy w stylu:

Bystre oczy Petera były w niej utkwione, a dzieląca ich przestrzeń zdawała się promieniować białym żarem

Podsumowując, powieść Dziewczyna w czerwonej pelerynie to interesująca wersja romansu młodzieżowego z mroczną historią w tle, bazującą na starej baśni. Skierowana jest przede wszystkim do nastolatek i to im zdecydowanie polecam lekturę tej książki.

Moja ocena: 4/6


A oto zwiastun filmu Dziewczyna w czerwonej pelerynie. Może Was przekona do obejrzenia,  do mnie jakoś nie przemówił, ale może już za stara jestem na takie kino ;)

Recenzja ukazała się także na portalu Secretum: