"Homo bimbrownikus" Andrzej Pilipiuk

Tytuł Homo bimbrownikus
Seria Jakub Wędrowycz
Tom 6 
Autor Andrzej Pilipiuk 
Wydawnictwo Fabryka Słów 
Data wydania 2009-08
Stron 360

Jakub Wędrowycz to postać kultowa, znana (choćby z nazwiska) wszystkim fanom polskiej fantastyki. Egzorcysta-amator, bimbrownik i socjopata przyzwyczaił nas do rubasznego języka, pijackich burd i bijatyk w knajpach oraz niekonwencjonalnych metod ratowania świata przed całkowitą zagładą. Homo bimbrownikus to szósty i póki co ostatni tom opowiadań o przygodach bohaterskiego wojsławickiego menela. I z przykrością muszę stwierdzić, że niestety jest to tom zdecydowanie słabszy od poprzednich.

Książka składa się z czterech części – trzech krótkich opowiadań, które mają za zadanie zaostrzyć apetyt czytelnika przed tytułową mini-powieścią Homo bimbrownikus. Taki aperitif przed daniem głównym. Szkoda, że obydwa okazały się dosyć ciężkostrawne.

Pierwsze opowiadanie, Ostatnia misja Jakuba, opisuje losy Jakuba tuż po jego śmierci, która wywołała spore zamieszanie zarówno w niebie, jak i piekle. W kolejnym tekście, zatytułowanym Cyrograf, Wędrowycz przenosi się w czasie i pomaga pewnemu szlachcicowi-warchołowi odzyskać cyrograf z rąk samego diabła. Natomiast Ochwat, ostatnie krótkie opowiadanie, to ponowne spotkanie z Pawłem Skorlińskim, znanym już z poprzednich części przygód Wędrowycza. Podobnie jak poprzednio biznesmen wspólnie z amerykańskim reżyserem kręcą w Polsce film, na potrzeby którego Skorliński sprowadza z okolic Czarnobyla dosyć niezwykłe stworzenia.

Wszystkie trzy teksty są na wskroś „pilipiukowskie” i byłyby naprawdę niezłe, gdyby nie fakt, że na odległość wieje od nich odgrzewanym kotletem. Praktycznie wszystkie wykorzystane w nich pomysły pojawiały się w poprzednich opowiadaniach o przygodach egzorcysty-amatora i próżno szukać w nich czegoś oryginalnego. Zwłaszcza, jeśli czytelnik ma już za sobą lekturę choćby Kronik Jakuba Wędrowycza, czy też Weźmisz czarno kure…

I tak oto dotarliśmy do głównego tekstu w książce, a mianowicie Homo bimbrownikus. Muszę przyznać, że mam co do niego bardzo mieszane uczucia. Z pewnością nie można odmówić autorowi oryginalnych pomysłów i zaskakujących zwrotów akcji. Wędrowycz dość nieoczekiwanie zostaje wynajęty przez sołtysa Dębinki, której neandertalscy mieszkańcy znani są zapewne wszystkim fanom Jakuba. W zamian za ostatnią na świecie flaszkę bimbru pędzonego przez samego Rasputina, Wędrowycz ma odnaleźć i sprowadzić do domu syna sołtysa. W opowiadaniu pojawiają się m.in. tajna jednostka CBŚ współpracująca z watykańskim oddziałem inkwizycji, sekta Słowian składająca Światowidowi krwawe ofiary, paleolityczny szaman, zmotoryzowani Wikingowie i alternatywne rzeczywistości. A wszystko to okraszone absurdalnym czarnym humorem.

Nadmiar może być jednak jeszcze gorszy niż niedostatek i w pewnym momencie poczułam się nieco przytłoczona nadmiarem postaci i zwrotów akcji. Zwłaszcza, że Wędrowycz w tej książce to już nie jest ten sam bimbrownik i socjopata, który zaskarbił sobie moją sympatię w poprzednich tomach. Powieści brak jest tego specyficznego, wojsławickiego klimatu, do którego przyzwyczaił nas poprzednio Pilipiuk. Bimbru jakoś nie widać, więcej jest tu gadania niż bijatyki, a i sam Jakub zrzucił niemalże całkowicie maskę wioskowego przygłupa i zaczął niemalże filozofować.

Mam szczerą nadzieję, że pan Andrzej nie powiedział jeszcze ostatniego słowa w sprawie Wędrowycza, a Homo bimbrownikus to jedynie drobny wypadek przy pracy. Z niecierpliwością będę wypatrywać kolejnego tomu przygód egzorcysty w gumofilcach – i wierzę, że będą to opowiadania, a nie powieść, bo krótkie formy zdecydowanie lepiej wychodzą autorowi.

Lekturę książki mogę polecić chyba jedynie zagorzałym fanom prozy Pilipiuka i jego wędrowyczowskiej sagi. Nie jest natomiast dobrym pomysłem rozpoczynać swoją przygodę z Jakubem od Homo bimbrownikus, gdyż może ona zniechęcić do sięgnięcia po poprzednie tomy serii.

Moja ocena: 4-/6 (i to tylko ze względu na duży sentyment do Wędrowycza)

A oto jak sam autor zachęca do sięgnięcia po tę książkę :)