"Czarownik Iwanow" Andrzej Pilipiuk

Tytuł Czarownik Iwanow
Seria Jakub Wędrowycz
Tom 2 
Autor Andrzej Pilipiuk 
Wydawnictwo Fabryka Słów 
Data wydania 2009-04 
Stron 272 

Cykl Wędrowyczowski to jedna z moich ulubionych serii polskiej fantastyki. Wprawdzie nie wszystkie tomy zostały napisane na tym samym poziomie (vide świetne "Kroniki JakubaWędrowycza" i żenująco słaby "Homo bimbrownikus"), jednak do każdej kolejnej części siadam z dużymi oczekiwaniami. Tak samo było i z "Czarownikiem Iwanowem", który okazał się jednym z lepszych tomów w całym cyklu. Najsłynniejszy polski egzorcysta-amator i bimbrownik, zwany także socjopatą i degeneratem, ukazuje się w nim w pełnej krasie.

Na książkę składa się tytułowa powieść oraz dołączone do niej cztery krótkie opowiadania. Pierwsze z nich, Hiena, łączy się bezpośrednio z wydarzeniami opisanymi w powieści i przedstawia starania Jakuba by wytropić wampiry, które zalęgły się w okolicach Wojsławic. Niestety, nie jest mu dane zakończyć poszukiwania sukcesem ze względu na wyjątkowo zawziętych na niego milicjantów.

Tytułowa powieść to przede wszystkim opis zmagań Jakuba z czarownikiem Iwanem Iwanowiczem Iwanowem, który po brawurowej ucieczce z zakładu dla umysłowo chorych w Rawie Ruskiej, przybył w okolice Wojsławic. Pozbawiony wszelkich skrupułów czarownik ma zamiar wskrzesić pogańskiego boga, którego jest kapłanem, zwanego Ten-Który-Wie-Gdzie-Jest-Miód. Do głównego wątku dołącza jeszcze rzesza pomniejszych historii, zgrabnie splatających się w jedną całość. Mam więc tu także studentkę, która ma zamiar napisać pracę dyplomową o Wędrowyczu, konia-mordercę, odgryzającego głowę właścicielowi, hiszpańskiego zakonnika-inkwizytora oraz wampiry, znane już z poprzedniego opowiadania. Nie zabraknie także ukrytego w okolicach Starego Majdanu terytorium carskiej Rosji zajmującego powierzchnię całych 35 m². Absurd goni absurd, groteska groteskę, a wartka akcja nie pozwala się nudzić nawet na chwilę. Całość okraszona jest dodatkowo specyficznym poczuciem humoru, co jedynie wzmacnia ten efekt. Jednym słowem – miodzio!

Na zakończenie, niejako na deser, mamy trzy krótkie teksty podobne do zamieszczonych  w "Kronikach…", gdzie Jakub wciela się w rolę wiejskiego przygłupa, a w głowie mu przede wszystkim linki hamulcowe i proca, dzięki którym może oddawać się kłusownictwu. Najsłabszym opowiadaniem jest zdecydowanie Bestia, opowiadająca o tragicznym losie tytułowego zwierza, który miał pecha trafić na skarpetkę Wędrowycza. Także Mięcho, w którym Jakub tymczasowo pomieszkuje u rodziny syna i wyrusza w miasto na poszukiwania mięsa na obiad, nie porywa i nie pozostaje zbyt długo w pamięci. Z tych trzech tekstów, zdecydowanie najlepszy i nieco dłuższy jest Kocioł. Opowiada on o niefortunnym pomyśle diabłów, by żywcem porwać Jakuba do piekła. A skończyć się to może tylko wielką „rozpierduchą”

„Czarownik Iwanow” to bardzo dobra kontynuacja „KronikJakuba Wędrowycza”. Choć po lekturze „Homo bimbrownikus” deklarowałam, że Pilipiukowi znacznie lepiej wychodzi pisanie krótkich form, muszę przyznać, że tym razem to właśnie powieść zawarta w książce mnie urzekła. Zawiera ona wszystko to, co tak bardzo spodobało mi się przy pierwszym spotkaniu z wojsławickim egzorcystą-amatorem: potężną dawkę dobrego humoru i absurdu, prześmiewcze i ironiczne spojrzenie na nasze społeczeństwo oraz obraz PRL-owskiej wsi w krzywym zwierciadle.

Polecam wszystkim fanom Jakuba Wędrowycza i polskiej fantastyki.

Moja ocena: 5/6