"Cichym ścigałam go lotem" Joe Alex

Tytuł Cichym ścigałam go lotem
Autor Joe Alex
Wydawnictwo Elipsa
Data wydania 2001
Stron 205

Joe Aleksa (a właściwie ukrywającego się pod tym pseudonimem Macieja Słomczyńskiego) nie bez powodu nazywano królem polskiego kryminału, choć ostatnio został on nieco zapomniany i odsunięty w cień. To właśnie seria powieści jego autorstwa rozbudziła moją miłość do tego gatunku, gdy miałam naście lat. Na fali nostalgii i sentymentów postanowiłam więc odnowić znajomość z twórczością Aleksa i dać się porwać klasycznemu kryminałowi z tzw. starej szkoły.

„Cichym ścigałam go lotem” to czwarta z kolei część cyklu o Joe Aleksie, pisarzu powieści kryminalnych, w których opisuje on swój udział w różnych dochodzeniach policyjnych jako niezależny konsultant. Choć w trakcie lektury w niczym to nie przeszkadza, na pierwszy rzut oka może brzmieć nieco zagmatwanie – w jednej książce mamy bowiem trzech mężczyzn o tym samym nazwisku: autora powieści, głównego bohatera oraz postać literacką, którą ów bohater stworzył. Tytuł każdego tomu serii o pisarzu-detektywie autor zaczerpnął z dzieł literackich. W tym przypadku mamy do czynienia z fragmentem „Eumenid” Ajschylosa.

Nad wodami i lądem, jak żagiel skrzydlaty,
Bezszelestnym i cichym ścigałam go lotem,

Wreszcie tu go dopadłam, skrytego mordercę.
I roześmiały się do mnie opary krwi ludzkiej.

Tym razem Alex relacjonuje sprawę śmierci znanego naukowca, sir Gordona Bedforda. Początkowo została ona uznana za samobójstwo, ponieważ przy zmarłym znaleziono list pożegnalny. Wszystko komplikuje się jednak, gdy w biurku mężczyzny policja odnajduje drugi list, w którym podaje on zupełnie odmienne powody, dla których zamierza targnąć się na swoje życie… Który z nich jest prawdziwy? Czy sir Gordon popełnił samobójstwo, czy też ktoś mu w tym „pomógł”? Smaczku dodaje fakt, że w domu obecni byli jedynie najbliżsi mu ludzie – czy możliwe jest, by mordercą było jedno z nich?

Akcja powieści toczy się przez zaledwie jeden dzień. Uzbrojony w umiejętność logicznego myślenia, spostrzegawczość i zdolność kojarzenia najmniejszych nawet faktów Joe Alex wkracza do akcji i mistrzowsko tropi sprawcę. Książka napisana jest według schematu, jaki w swoich kryminałach często stosowała Agatha Christie – zamknięte miejsce z niewielką ilością potencjalnych podejrzanych oraz niepozorny, ale diablo inteligentny detektyw, który dzięki dedukcji rozwiązuje zagadkę, w ostatnim rozdziale szczegółowo opisując swój tok myślenia, który doprowadził go do takich, a nie innych konkluzji. Na szczęście Alex potrafił tchnąć w ten schemat własny styl, dzięki czemu czytelnik nie odnosi wrażenia wtórności czy kopiowania cudzych pomysłów.

Książkę czyta się błyskawicznie. Wprawdzie akcja nie pędzi tu jak w wielu współczesnych kryminałach i thrillerach, jednak kolejno ujawniane tajemnice i intrygi bohaterów przykuwają uwagę i rozbudzają ciekawość. Dzięki niewielkiej objętości (w zależności od wydania powieść liczy od 140 do 205 stron) jest to świetna lektura na jeden wieczór.

Całą serię o przygodach Joe Aleksa polecam wszystkim miłośników klasycznych kryminałów. Jeśli podobają Wam się powieści Agaty Christie, proza Słomczyńskiego także nie powinna Was zawieść.

Moja ocena: 5/6

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania Z półki