"Dajcie mi jednego z was" Jacek Getner

Tytuł Dajcie mi jednego z was
Autor Jacek Getner
Wydawnictwo Najlepszy Seler
Data wydania 2005
Stron 164

Grupa nieznanych sobie ludzi zamknięta w jednym pomieszczeniu przez szaleńca, zmuszona do wyeliminowania jednej osoby, by zapewnić bezpieczeństwo pozostałym. Brzmi znajomo? Opis fabuły „Dajcie mi jednego z was” nie brzmi zbyt oryginalnie, dlatego nieco obawiałam się lektury tej książki. Zwłaszcza, że nazwisko autora niewiele mi mówiło, powieść liczy zaledwie 164 strony, a nakładem niszowego (a może domowego?) Wydawnictwa Najlepszy Seler ukazało się zaledwie kilka publikacji. A jednak ponownie przekonałam się, że pozory mogą być bardzo mylące, a Jacek Gertner okazał się czarnym koniem wśród pisarzy, których książki ostatnio czytałam.

Czterech mężczyzn – żigolak, biznesmen, emerytowany żołnierz i były przywódca sekty religijnej - budzi się w przypominającym loch lub piwnicę pomieszczeniu. Tajemniczy Głos obwieszcza im, że oto spotyka ich Sąd Ostateczny za krzywdy, jakie mu kiedyś wyrządzili. Porywacz zamierza zabić jednego z nich, ale to pozostali muszą wskazać ofiarę; zostaną wówczas uwolnieni. Choć początkowo więźniowie oburzają się na takie rozwiązanie, izolacja, coraz gorsze warunki, w jakich przebywają, głód i nuda sprawiają, że zaczynają inaczej spoglądać na swoich towarzyszy. Rozgrywa się psychologiczna gra, mająca na celu złamanie tkwiącego w nich ludzkiego pierwiastka i świadome wskazanie osoby zasługującej na śmierć.

Dosyć szybko okazuje się, że nie chodzi tu jedynie o osobistą zemstę – uwięzieni reprezentują cztery najgorsze, ale i najpowszechniejsze rodzaje zła panujące na świecie. Przystojniak uosabia brak moralności, która popycha go do nieustannego uwodzenia i wykorzystywania kobiet. Szczęściarz to symbol chciwości i niepohamowanej żądzy bogacenia się kosztem innych. Kapral reprezentuje bezrozumną siłę, która prowadzi do zniszczenia i destrukcji. Z kolei  Prorok to ucieleśnienie fałszywej wiary, wykorzystania ludzi szukających nadziei w religii i odarcia ich ze wszystkich złudzeń. Każdy z nich przyczynił się do śmierci innej osoby, ale uniknął kary. Osobista wendeta staje się więc w oczach porywacza okazją do swoistej naprawy świata poprzez wymierzenie sprawiedliwości.

Akcja powieści toczy się w ciągu zaledwie kilku dni. Autorowi należy się pochwała za to, że skrzętnie przemyślał fabułę i nie próbował sztucznie jej przedłużać, dodając niepotrzebne epizody jedynie po to, by zwiększyć objętość książki. Stworzył także interesujące, wielowymiarowe postaci, które wraz z kolejnymi stronami przykuwają coraz większą uwagę czytelnika i wzbudzają sprzeczne emocje. Getner udowadnia, że człowiek nie rodzi się zły, staje się taki przez otaczające go środowisko i złe doświadczenia. Gdy poznajemy historie uwięzionych mężczyzn, okazuje się, że wszyscy doświadczyli w swoim życiu dużej krzywdy ze strony innych, często najbliższych im ludzi. Prawdą jest więc stwierdzenie, że zło rodzi zło, nie bierze się ono z niczego, nie jest uwarunkowane genetycznie.

W zasadzie jedynym mankamentem książki jest jej fatalna korekta, choć bliższe prawdy byłoby stwierdzenie, że powieść chyba w ogóle nie została sprawdzona pod kątem błędów przed wydaniem. Najczęściej rzuca się w oczy błędne użycie końcówki „ę” na końcu czasowników oraz fatalna interpunkcja. Do tekstu wkradły się także błędy ortograficzne, jak „nie cierpliwy” (zamiast „niecierpliwy”) czy „karzecie” (w znaczeniu „każecie”).

Niemniej jednak muszę przyznać, że jestem bardzo pozytywnie zaskoczona tą książką i szczerze mogę Wam ją polecić.

Moja ocena: 4+/6

Za egzemplarz książki oraz zainteresowanie moim blogiem serdecznie dziękuję Panu Jackowi Getnerowi.