"Diabłu ogarek. Kolumna Zygmunta" Konrad T. Lewandowski

Diabłu ogarek. Tom 2
Kolumna Zygmunta, 
Konrad T. Lewandowski
RM, 2012

Będąc pod bardzo dużym wrażeniem pierwszego tomu cyklu „Diabłu ogarek" Konrada T. Lewandowskiego, z dużą niecierpliwością oczekiwałam na drugą część serii. „Kolumna Zygmunta" to niemal płynna kontynuacja losów siedemnastowiecznego woźnego trybunału sądowego, Stanisława Jakuba Lawendowskiego herbu Paprzyca.

Po udaremnieniu niecnych planów Radziwiłłów, którzy weszli w konszachty z siłami nieczystymi, Stanisław stał się ich wrogiem numer jeden. Aby napięta atmosfera panująca w jego rodzinnym Liwie nieco opadła, Lawendowski rusza na obrady sejmu, który właśnie zebrał się w Warszawie. Dosyć szybko przekonuje się, że w stolicy dzieje się naprawdę źle, przypadkowi ludzie padają ofiarami uroków. Gdy poszkodowana zostaje królewna Konstancja, siostra panującego wówczas króla, woźny energicznie zabiera się do działania. Przy pomocy kilkorga wiernych rębajłów oraz znajomej również parającej się magią, rozpoczyna śledztwo, by odkryć, kto i dlaczego stara się zaszkodzić królewskiej rodzinie oraz pozostałym mieszkańcom miasta.

„Diabłu ogarek. Kolumna Zygmunta" to świetna kombinacja powieści historycznej i fantasy, przy czym w porównaniu z pierwszym tomem znacznie więcej w niej wydarzeń i postaci nadprzyrodzonych. Można tu znaleźć nie tylko wiedźmy często-gęsto rzucające urokami, ale także wampira, strzygę, ghulicę czy niepozorne, psotne diablęta. Pojawia się także stworzenie znane z pewnej starej polskiej legendy, ale by nie psuć czytelnikom niespodzianki, nie zdradzę, o czym tu mowa.

Warstwa historyczna także została pieczołowicie dopracowana – zarówno pod względem opisów fabularnych i mentalności bohaterów, jak i języka jakim operuje autor. Kwiecisty, nieco barokowy styl od razu przenosi nas w realia siedemnastowiecznej Polski i przywodzi trochę na myśl powieści sienkiewiczowskie. Od razu jednak uspokajam – Lewandowski zachował umiar i zrozumienie tekstu nie przysparza żadnych trudności.

Jestem zafascynowana wizją ówczesnej Polski nakreślonej na kartach cyklu „Diabłu ogarek". Na tle ogarniętej ruchami reformacyjnymi Europy opanowanej przez rzesze nadgorliwych inkwizytorów jawi się ona jako ostatni bastion wolności słowa, wyznania i sumienia, czym zresztą faktycznie była Rzeczpospolita w owych czasach. Jednak widać już niepokojące sygnały, że i na ziemie polskie dotarły pierwsze zarzewia niezgody i nienawiści. Stanisław wielokrotnie dyskutuje na ten temat z towarzyszami, poszukując winnych, którzy owy ferment sieją.

Podobnie jak w poprzednim tomie, „Kolumna Zygmunta" to świetny obraz typowej sarmackiej szlachty, niemal wiecznie pijanej, skorej do bitki (bądź też „bigosowania"), porywczej, a jednocześnie obdarzonej gorącym i dobrym sercem. To świat, gdzie słowo szlachcica jest równie pewne, co pisemne potwierdzenia i umowy, a honor i duma znaczą więcej niż życie.

Powieść została napisana z dużym poczuciem humoru i z przymrużeniem oka, odniosłam wrażenie, że nawet bardziej niż poprzedni tom cyklu. I choć stosowane przez autora styl i dowcip podobały mi się i dostarczyły mi dużej rozrywki, na tle „Czarnej wierzby", „Kolumna Zygmunta" wypada nieco słabiej. Wprawdzie akcja rozwija się tu znacznie szybciej niż w pierwszym tomie, jednak miałam wrażenie, że książka nieco straciła swojego niezwykłego uroku, który porwał mnie przy pierwszym spotkaniu ze Stanisławem Lawendowskim. Nieco drażnił mnie także zbyt wyraźny podział na bohaterów pozytywnych i negatywnych – wszystko jest czarno-białe i z góry wiadomo, kto jest „tym złym". Nie oznacza to jednak, że jest to powieść słaba, a wręcz przeciwnie, dzięki interesującemu połączeniu historii i elementów nadprzyrodzonych stanowi ciekawą pozycję na tle wielu innych pozycji skierowanych do fanów fantasy.

„Kolumnę Zygmunta" mogę ze spokojnym sumieniem polecić wszystkim miłośnikom książek historycznych i fantastycznych. Wartka akcja i przesympatyczny główny bohater z pewnością umilą Wam jej lekturę.

Przeczytaj także recenzję pierwszego tomu cyklu "Diabłu ogarek", "Czarna wierzba"

Tekst stanowi oficjalną recenzję dla Secretum.pl