"Ogród tajemnic" Mark Mills

Tytuł Ogród tajemnic
Tytuł oryginału: The Savage Garden
Autor Mark Mills
Data wydania 2008
Stron 352

Po „Ogrodzie tajemnic” Marka Milesa spodziewałam się pasjonującej, wciągającej opowieści. Nie ukrywam, że dałam się skusić opisowi wydawcy:

„Piękna, stara toskańska willa, tajemniczy ogród, dwa zagadkowe morderstwa – jedno z szesnastego, drugie z dwudziestego wieku – oraz arystokratyczna rodzina o pełnej sekretów przeszłości spotykają się w tej intrygującej historii z powojennych Włoch.”

Niestety nie znalazłam tu ani przykuwającej uwagi intrygi, ani fascynującej zagadki, a jedynie senne włoskie miasteczko i nieco irytującego młodego Anglika, który uparł się, by wyciągnąć na światło dzienne brudy włoskiej rodziny, u której zamieszkał.

Jest rok 1958. Włochy powoli odzyskują równowagę i względny spokój po II Wojnie Światowej. Adam Strickland, student z Cambridge, przyjeżdża do Toskanii, by napisać pracę naukową o renesansowym ogrodzie należącym do signory Docci, dawnej przyjaciółki jego promotora. Po wstępnych oględzinach pięknych alejek, rzeźb i sztucznych grot, dochodzi do wniosku, że ich twórca (żyjący w XVI wieku przodek rodziny Docci) zawarł w nim tajemnicę śmierci swojej młodej żony. Przepełniony symbolizmem układ ogrodu kryje w sobie wyjaśnienie zagadki, która trapi całą rodzinę od blisko czterystu lat. Ale by je odnaleźć potrzebny jest naturalnie angielski młokos, który w tydzień znajdzie rozwiązanie nieuchwytne dla profesorów i mieszkańców domu. Jednocześnie Adama fascynuje historia o śmierci jednego z synów signory Docci, który został zastrzelony podczas ostatnich dni wojny przez Niemców. Nie wierzy w tę oficjalną wersję i postanawia odkryć prawdę.

Przyznam szczerze, że w książce zainteresowała mnie jedynie historia ogrodu. Sposób ukrycia w nim tajemnicy śmierci młodej kobiety był ciekawy i pomysłowy. Na tym jednak atuty powieści się kończą. Akcja toczy się powoli i sennie, przez większość czasu w zasadzie nic się nie dzieje. Strickland irytował mnie niemożliwie. Nie rozumiem także, czemu miało służyć oszpecenie jednej z bohaterek bliznami na czole przypominającymi… płaty czołowe orangutanów [sic!], których czaszki nota bene Adam odnalazł w willi rodziny Docci.

Ponownie zastanawiam się także, czy ktokolwiek z wydawnictwa pokusił się o przeczytanie tej książki, ponieważ rzetelność opisu woła o pomstę do nieba. Po lekturze okazuje się, że „Historia rodziny, w której śmiertelne tragedie zdają się być na porządku dziennym” (tekst z okładki) nie jest tak mroczna, a w ciągu czterystu lat można doliczyć się AŻ dwóch(!) owych tragicznych wypadków. Faktycznie, ich częstotliwość poraża…

Podsumowując, nie polecam, a wręcz odradzam. Jest na świecie zbyt wiele interesujących książek, by tracić czas na „Ogród (marnych) tajemnic”.

Moja ocena: 2/6