„Wołanie grobu” Simon Beckett

Tytuł Wołanie grobu
Tytuł oryginału: The calling of the grave
Seria Dr David Hunter
Tom 4
Autor  Simon Beckett 
Wydawnictwo Amber
Data wydania 2011-05
Stron 368

„Wołanie grobu” to moje drugie spotkanie z prozą Simona Becketta. Poprzedni tom cyklu o antropologu sądowym Davidzie Hunterze, „Szepty zmarłych”, zrobił na mnie duże wrażenie oryginalnością i interesującą fabułą. Dlatego też z wysokimi oczekiwaniami sięgnęłam po „Wołanie grobu”, czwarty z kolei tom serii.

Powieść dzieli się na dwie części. W pierwszej z nich cofamy się do wydarzeń z przeszłości, poprzedzających nawet te opisane w „Chemii śmierci”. Hunter jest spełnionym mężem i ojcem, w zasadzie niczego do szczęścia mu nie trzeba. Pewnego dnia zostaje poproszony o konsultację w sprawie odkrytego grobu, w którym prawdopodobnie znajdują się zwłoki jednej z ofiar seryjnego mordercy. Sprawa ta jednak zostaje szybko umorzona z powodu braku przekonujących dowodów. Wkrótce na Huntera spada nieszczęście – w wypadku samochodowym giną jego żona i córeczka. Po ośmiu latach nierozwiązana sprawa ofiar wspomnianego już seryjnego mordercy wraca do Huntera jak bumerang. Zaczynają ginąć kolejne osoby mające związek z prowadzeniem śledztwa w sprawie owego grobu, przy którym pracował także David. Rozpoczyna się walka z czasem i okrutnym zabójcą…

Gdybym nie czytała „Szeptów zmarłych”, „Wołanie grobu” z pewnością by mnie zachwyciło. Ma wartką akcję, tajemnicę i dość interesująco prowadzoną fabułę. Wprawdzie już w połowie książki domyśliłam się, kto jest mordercą, jednak nie zmniejszyło to znacząco przyjemności z lektury. Powieści brakuje jednak czegoś niezwykle istotnego, tego co Beckett uczynił swoim znakiem rozpoznawczym, a mianowicie opisu pracy głównego bohatera. W tej części cyklu Hunter równie dobrze mógłby być mleczarzem czy asystentem archeologa – jego praca przy zwłokach ograniczyła się do wykopania (przy pomocy całego sztabu ludzi i innych fachowców) jednego ciała i to w części retrospekcyjnej. Przez większość czasu bohater snuje rozważania, ucieka mordercy bądź też go tropi, ale nie ma to wiele wspólnego z tym, co przyciągnęło moją uwagę w „Szeptach zmarłych”. Odniosłam wrażenie, że tym razem autor postanowił odciąć kupony od sukcesu poprzednich części i się specjalnie nie wysilał.

Jestem rozczarowana tą powieścią, ale nie uważam czasu spędzonego z nią za całkowicie stracony. Tak jak wspomniałam wcześniej, gdybym nie znała poprzedniej części, z pewnością inaczej podeszłabym do „Wołania grobu”. Aby odzyskać nieco wiarę w Becketta, postanowiłam więc sięgnąć do korzeni i poznać początek cyklu o Davidzie Hunterze – przede mną (w bliższej lub dalszej przyszłości) „Chemia śmierci”.

Moja ocena: 4-/6

Przeczytaj recenzję poprzedniego tomu cyklu o Davidzie Hunterze, "Szepty zmarłych"