"Chłopcy" Jakub Ćwiek

Chłopcy, Jakub Ćwiek
SQN, 2012

Kto z nas nie zna opowieści o Piotrusiu Panie i Zagubionych Chłopcach, którzy nigdy nie chcieli dorosnąć? 

Książka Barriego to klasyka, która zainspirowała wielu twórców - trudno zliczyć wszystkie jej ekranizacje oraz powieści i filmy, w których można znaleźć nawiązania do opowieści o mieszkańcach Nibylandii. Czy z tej historii można wycisnąć jeszcze więcej? Jakub Ćwiek udowodnił, że zdecydowanie tak! Składając swoisty hołd swojej ulubionej bajce z dzieciństwa, stworzył niepowtarzalną i, co tu dużo ukrywać, świetną kontynuację losów towarzyszy Piotrusia Pana.

Zagubionym Chłopcom przybyło lat, z rozbrykanych urwisów przerodzili się w harleyowców-zakapiorów, na których nie chcielibyście natknąć się w ciemnej uliczce. Spotkanie w świetle dnia także niejednego przyprawiłoby o gęsią skórkę. A jednak w głowach tych ogromnych, ubranych w skóry mężczyzn nadal dominuje przede wszystkim chęć dobrej zabawy i beztroska – Chłopcy dorośli, ale nigdy nie dojrzali. I co z tego, że zamiast walczyć z piratami, handlują trefnym towarem, a w wolnej chwili tępią krwiożercze zombiaki?

Po lekturze „Chłopców” z czystym sumieniem mogę powiedzieć jedno – już dawno tak dobrze nie bawiłam się przy żadnej książce. Dosyć ryzykowne połączenie współczesnej Polski i klasycznej bajki zaowocowało rewelacyjną mieszanką, przy której czas mija błyskawicznie i od której trudno jest się oderwać. To z pewnością nie jest opowieść dla dzieci – Zagubionych Chłopców, jak na prawdziwy gang motocyklowy przystało, otacza aura seksu i wszechobecne bluzgi (choć z tymi ostatnimi Dzwoneczek usilnie stara się walczyć). I choć zwykle nadmierne wulgaryzmy w książkach mnie drażnią, w tym przypadku nie tylko mi one nie przeszkadzały, a wręcz przeciwnie - nadawały opowieści specyficzny klimat.

Poza świetnym pomysłem na fabułę, największym atutem książki są bohaterowie: Kędzior, Bliźniacy, Stalówka, Kruszyna, Milczek i oczywiście Dzwoneczek. Każdy z nich wyróżnia się czymś innym, ma w sobie to „coś”, co sprawia, że po prostu nie sposób ich nie polubić. Razem tworzą też mieszankę wybuchową, która z pewnością wszystkim czytelnikom pozostanie w pamięci. Poznajemy ich przede wszystkim w działaniu, autor ograniczył opisy do minimum, co bardzo mu się chwali. Nie przynudza, nie snuje pseudofilozoficznych refleksji, tylko wrzuca swoich bohaterów w wir wydarzeń i pozwala im robić swoje.

Książka składa się z siedmiu opowiadań, które tworzą jednak nierozerwalną całość i nawet osoby, które preferują długie powieści, nie powinny czuć się zawiedzione. Zakończenie jest otwarte i pozwala mieć nadzieję na kontynuację, na co liczę, ponieważ przywiązałam się już do Zagubionych Chłopców i sądzę, że szkoda byłoby nie wykorzystać dalej potencjału, jaki drzemie w tej opowieści. Jedyną wadą, jaką dopatrzyłam się w książce jest jej objętość – niby trzysta stron, ale skończyły się zbyt szybko, zupełnie jakbym w międzyczasie trafiła na Skrót, z którego często korzystali bohaterowie tej historii.

Omawiając tę książkę, nie sposób nie wspomnieć o jej wydaniu. Bardzo podoba mi się okładka, która świetnie oddaje klimat opowiadań i wiernie przestawia Kędziora, Milczka oraz Dzwoneczka. Ponadto wewnątrz można znaleźć liczne ilustracje autorstwa znanego rysownika komiksów, Roberta Adlera.

Podsumowując, zdecydowanie polecam lekturę tej książki wszystkim fanom fantastyki. Z pewnością się nie zawiedziecie!

Za egzemplarz książki do recenzji serdecznie dziękuję Wydawnictwu Sine Qua Non

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania "Z literą w tle"