"Osobliwy dom pani Peregrine" Ransom Riggs

Na Osobliwy dom pani Peregrine miałam chrapkę od chwili, gdy przeczytałam jej recenzję na blogu Krimifantamania. Niesamowita okładka przedstawiająca zdjęcie dosyć przerażającej dziewczynki lewitującej tuż nad ziemią oraz przyprawiający o gęsią skórkę trailer tylko utwierdziły mnie w przekonaniu, że jest to książka w sam raz dla mnie.

Dzieciństwo Jakuba Portmana, głównego bohatera i jednocześnie narratora książki, upłynęło pod znakiem niesamowitych opowieści snutych przez jego dziadka Abrahama. Historie o niezwykłych dzieciach obdarzonych nadnaturalnymi zdolnościami, z którymi wiele lat wcześniej przyjaźnił się staruszek, całkowicie zawładnęły chłopcem. Przynajmniej do momentu, w którym koledzy ze szkoły dość brutalnie, acz skutecznie przekonali go, że to zwykłe bajki. Kilka lat później dziadek Abe ginie w tajemniczych okolicznościach, a w lesie zostają odnalezione jego okaleczone zwłoki. Pojawia się wtedy pytanie, czy w opowieściach o potworach, których mężczyzna przez całe życie się obawiał, nie tkwi czasem ziarenko prawdy... Zgodnie z ostatnią wolą dziadka, Jakub postanawia powrócić na wyspę z jego dawnych opowieści i zweryfikować, co jest faktem, a co jedynie wymysłem starszego pana. Chłopak nie zdaje sobie jednak sprawy z tego, że ta podróż na zawsze odmieni jego życie.

Mimo że z założenia jest to powieść kierowana do młodzieży, jej lektura z pewnością dostarczy wiele rozrywki także dorosłym czytelnikom. Pierwsza połowa książki jest mroczna, pełna tajemnic i naprawdę potrafi porządnie wystraszyć. Wprawdzie muszę przyznać, że spodziewałam się czegoś nieco innego, bardziej demonicznego, nie jestem zawiedziona, bo historia ta całkowicie mnie pochłonęła i trudno było mi się oderwać od czytania. Nietypowa fabuła, szybka, pełna zwrotów akcja oraz specyficzna „osobliwość” bohaterów to zdecydowanie główne zalety tej powieści.

Ogromnym atutem książki jest także jej rewelacyjne wydanie i nie chodzi tu ani o solidną,  sztywną oprawę, ani o niesamowitą, przykuwającą wzrok, okładkę. Powieść okraszona jest licznymi zdjęciami, które stanowią swoiste potwierdzenie dla wydarzeń opisywanych na kartach powieści. Większość z nich przyprawia o gęsią skórkę; każde, niemal bez wyjątku, wywołuje uczucie niepokoju i niepewności. Co ciekawe, wszystkie istnieją naprawdę, a na ostatnich stronach można znaleźć ich spis oraz aktualnych właścicieli. Pomysł wykorzystania rzeczywistych fotografii, wokół których osnuta jest fabuła Osobliwego domu… uważam za genialny i choćby z tego powodu autor bardzo zyskał w moich oczach.

Książkę polecam zarówno młodym, jak i nieco starszym czytelnikom, zwłaszcza tym gustującym w historiach z dreszczykiem.

A jak mi powiecie, że poniższy trailer nie wywołał u Was gęsiej skórki, to nie uwierzę! :)