"Rzeźbiarz" Gregory Funaro

Tytuł Rzeźbiarz
Tytuł oryg. The Sculptor
Autor Gregory Funaro
Wydawnictwo Prószyński i S-ka
Data wydania 2012-11
Stron 448

Nie ma co ukrywać, że przed debiutującym pisarzem zamierzającym stworzyć oryginalny i mrożący krew w żyłach thriller stoi obecnie nie lada wyzwanie. Trudno jest napisać powieść, która nie będzie powielać utartych schematów wykorzystywanych przez całe rzesze twórców, z których każdy pragnie stać się kolejnym Thomasem Harrisem. Jego najsłynniejsza książka, „Milczenie owiec", inspiruje wielu, jednak nie wszystkim udaje się mu dorównać. A jak na tle pozostałych autorów thrillerów o inteligentnym, acz szalonym seryjnym mordercy, plasuje się Gregory Funaro?

„Rzeźbiarz" to w zamierzeniu mroczna opowieść o mordercy, który zainspirowany książką o sztuce Michała Anioła, postanowił zbawić świat. Morduje dosyć przypadkowych ludzi i dzięki opanowaniu procesu plastynacji tworzy z ich ciał rzeźby będące idealnymi reprodukcjami dzieł renesansowego artysty. Przyświeca mu przy tym bardzo szczytny cel – zamierza wstrząsnąć społeczeństwem i sprawić, by się „przebudziło" – porzuciło bezsensowny pęd za pieniędzmi i kulturę celebrycką, a w zamian powróciło do tradycyjnych wartości. Idea godna pochwały, szkoda tylko, że bohater wybrał taki, a nie inny sposób jej realizacji...

Powieść Funaro to całkiem zgrabnie skonstruowany thriller, w którym autor wykorzystał interesujący, aczkolwiek niezbyt oryginalny pomysł. Postać mordercy nie wyróżnia się zbytnio na tle innych bohaterów powieści z tego samego gatunku. Podobnie jak w wielu innych przypadkach mamy do czynienia z niezwykle inteligentnym i skrupulatnym maniakiem, którego problemy psychiczne mają podłoże w trudnym dzieciństwie i patologicznych relacjach z matką. Co więcej, kreując postać Rzeźbiarza, Funaro nieco przeholował dodając do przenikliwego intelektu niemal nadnaturalną siłę fizyczną, przez co może się on wydawać mało wiarygodny.

Podczas lektury drażnił mnie niestety styl autora, po którym można poznać debiutanta. Zbyt wiele było tam zwrotów takich jak: "Tak, nikt chyba nie rozumiał tak dobrze jak Rzeźbiarz subtelnych mechanizmów przeznaczenia", czy "O tak, już jako chłopiec Rzeźbiarz rozumiał". Słowo „tak" zdecydowanie nadużywane, ponieważ pojawiające się w konstrukcjach podobnych do przedstawionych powyżej, pod koniec książki stawało się wręcz nie do zniesienia. Podobnie irytującą kwestią był sposób, w jaki autor określał swojego bohatera, nazywając go po prostu „Rzeźbiarzem" lub „chłopcem/mężczyzną, który kiedyś nazywał się Christian". Gdyby zwrot ten był użyty sporadycznie, przełknęłabym go bez problemu, ale taki rozwlekły opis pojawiał się w niemal każdym akapicie wszystkich rozdziałów poświęconych mordercy...

Biorąc jednak pod uwagę całokształt nie jest tak źle. Akcja toczy się wartko, a fabuła, choć nie należy do jakoś szczególnie wybitnych i jest dosyć przewidywalna, potrafi przykuć uwagę czytelnika. Natomiast największym atutem książki są wplecione w fabułę ciekawe informacje na temat sztuki renesansowej oraz najsłynniejszych dzieł Michała Anioła – Bachusa, Piety oraz Dawida. Interesujące są zwłaszcza szczegółowe i wnikliwe interpretacje owych rzeźb. Miłym zaskoczeniem był także fakt, że morderca-wizjoner na swój makabryczny sposób starał się wyzwolić świat, a nie jedynie dać upust swoim chorym pragnieniom.

Podsumowując, „Rzeźbiarz" nie jest dziełem wybitnym, czy zapadającym głęboko w pamięć. Trudno też znaleźć w nim jakieś odkrywcze czy świeże pomysły, niemniej jednak lektura tej powieści zapewniła mi kilka godzin rozrywki. Dlatego też jestem przekonana, że pomimo pewnych niedociągnięć, przypadnie do gustu miłośnikom thrillerów.

Moja ocena: 4-/6

Za egzemplarz książki do recenzji serdecznie dziękuję Wydawnictwu Prószyński i S-ka oraz portalowi Secretum. Tekst stanowi oficjalną recenzję dla portalu Secretum.pl