"Insygnia. Wojny Światów" S.J. Kincaid

Tytuł  Insygnia. Wojny Światów
Tytuł oryg. Insignia
Autor S.J. Kincaid
Tom 1
Wydawnictwo Egmont
Data wydania 2013-02

Życie kilkunastoletniego Toma Rainesa to pasmo nieustannych wędrówek po kasynach, w których jego ojciec, pijak i hazardzista, przepuszcza każde zdobyte wcześniej pieniądze. Chłopiec zabija czas grając na symulatorach, wirtualne gry nie mają przed nim tajemnic. I to właśnie za sprawą tego talentu zwraca na niego uwagę generał elitarnej akademii wojskowej, oferując nastolatkowi miejsce w Wieży Pentagonu.

Jest to dla Toma szansa na lepsze życie, dlatego chłopiec zgadza się niemal natychmiast. Nie zdaje sobie jednak sprawy z jednego, istotnego faktu – wszyscy kadeci zostają poddani operacji, podczas której w ich mózgach umieszczane są procesory komputerowe. Wprawdzie niewyobrażalnie wręcz zwiększa to ich inteligencję oraz umiejętności, ale jednocześnie wystawia na poważne ryzyko. Do każdego oprogramowania można przecież wprowadzić wirusa, wszczepić nowe wzorce zachowań lub usunąć niektóre wspomnienia. Czy perspektywa pięcia się po szczeblach wojskowej kariery warta jest takiej ceny?

„Insygnia” to pierwszy tom nowego cyklu dla młodzieży z gatunku science-fiction, a jednocześnie debiut literacki autorki, S.J. Kincaid. Książka zbiera niemal same dobre recenzje, a prawa do jej ekranizacji wykupiła już wytwórnia 20th Century Fox. Wszystko wskazuje więc na to, że oto mamy przed sobą nowy hit. Pomijając jednak zachwyty sporej grupy ukontentowanych czytelników, muszę przyznać, że pierwsze rozdziały powieści nieco mnie rozczarowały. Historia zbyt przypominała mi w ogólnym zarysie kultową już „Grę Endera” – nastoletni, utalentowany chłopiec trafia do najsłynniejszej i najważniejszej wojskowej akademii, gdzie ma zostać przygotowany do stoczenia wojny przy pomocy symulatorów i programów komputerowych. Kadeci podzieleni są na rywalizujące ze sobą oddziały, a główny bohater, niepokonany w grach dzięki swoim rewelacyjnym zdolnościom, dość szybko robi sobie wrogów wśród „starej gwardii”. Brzmi znajomo? Chyba aż za bardzo…

Na szczęście po kilkudziesięciu stronach, autorka poszła w zupełnie innym kierunku niż Orson Scott Card, skupiając się na niezwykłych możliwościach, jakie zapewniały bohaterom procesory i nowoczesna technologia. Opisy symulacji, wirtualnych walk oraz sposobów programowania własnego mózgu z pewnością nie należą ani do nudnych, ani tym bardziej wtórnych pomysłów. Za to należy się powieści zdecydowany plus. Z tego też względu historia ta powinna przypaść do gustu wszystkim nastolatkom, dla których wszelkiego rodzaju elektroniczne gadżety to chleb powszedni. Nieco gorzej może być ze starszymi czytelnikami, ale w końcu to nie do nich skierowana jest książka.

Mocną stroną pozycji są postaci, jakie pojawiają się na jej kartach. Ich charaktery zostały nakreślone mocną kreską, mają swoje wady i zalety, słabostki i silne strony. Przede wszystkim jednak nie są to kalki pociągnięte według tego samego schematu. Ich wzajemne relacje są pokazane obrazowo i – na tyle, na ile jestem w stanie ocenić zachowanie współczesnych nastolatków – realistycznie. Nie ma tu sztucznych dialogów, jest za to spora dawka humoru oraz docinków, jakimi raczą się zarówno przyjaciele (jest zabawnie), jak i wrogowie (robi się nieco mniej sympatycznie).

Autorka przedstawiła ciekawą i, jak dobrze się nad tym zastanowić, dosyć prawdopodobną wizję świata za kilkadziesiąt lat. Oficjalnie nadal funkcjonuje znany nam podział na państwa, prawdziwą władzę i kontrolę nad światem sprawują jednak międzynarodowe korporacje, sterujące rządami poszczególnych krajów. Strefy wpływów zostały podzielone pomiędzy Indo-Amerykę i Ruso-Chiny, a wojny toczą się nie na Ziemi, lecz na innych planetach. Kincaid stara się uprawdopodobnić swoją wizję przyszłości także w nic nie znaczących detalach, z których najlepszym były wspomnienia jednego z bohaterów o dziadku grającym w World of Warcraft.

„Insygnia” to interesująca propozycja dla fanów science fiction, zwłaszcza tych nastoletnich. Wprawdzie autorce nie udało się uniknąć pewnych drobnych wpadek, czy dosyć sztampowego zakończenia, niemniej jednak książkę czyta się bardzo przyjemnie i można w niej znaleźć kilka oryginalnych pomysłów.

Moja ocena: 5-/6

Tekst stanowi recenzję dla portalu skauting.pl