"Druga Burza" Marcin Mortka

Tytuł Druga Burza

Tom 2

Cykl Przygody Madsa Voortena

Autor Marcin Mortka
Wydawnictwo Fabryka Słów
Stron 336

Data wydania 2012-03-16

Z cyklami powieści często bywa tak, że wprawdzie pierwszy tom zachwyca, jednak kolejne nie utrzymują już tego samego poziomu. Czasem – ku bezbrzeżnej radości czytelników (o ile reagują tak samo jak ja) – cała seria prezentuje się świetnie, a kolejne części nie odbiegają zbytnio od tego, co autor zaserwował nam na początku. Zdarza się również, choć znacznie rzadziej, że pierwszy tom stanowi jedynie preludium, a dopiero jego kontynuacja okazuje się mistrzowskim popisem kunsztu autora i wisienką na torcie. I całkiem nieźle odnosi się to do powieści długo wyczekiwanej przez fanów prozy Marcina Mortki - „Drugiej Burzy”.

O ile miałam raczej mieszane uczucia odnośnie otwierającego cykl „Martwego Jeziora”, a zwłaszcza jego końcowych rozdziałów, o tyle druga część opowieści o nieposkromionym Madsie Voortenie, zwanym Ostrzem Burzy, wciągnęła mnie już od pierwszych stron. Wprawdzie stanowi ona bezpośrednią kontynuację wydarzeń opisanych w pierwszym tomie, jednak jest spójniejsza i lepiej przemyślana.

Po powrocie zza Martwego Jeziora, Mads obejmuje dowództwo nad oddziałem buntowników, wzniecając tym samym drugie powstanie przeciwko reżimowi smoczej władzy. Rebelianci stanowią niezbyt liczną, ale niezwykle zdeterminowaną i barwną grupę, i wbrew wszelkim prawom logiki zaczynają odnosić kolejne, coraz bardziej spektakularne zwycięstwa. Jednak Smoszczury nie poddadzą się tak łatwo - na drodze powstańców staje perfidna i bezwzględna Smocza Strażniczka, dla której walka z Madsem ma bardzo osobisty charakter.

„Druga Burza” wyjaśnia wiele wątków wprowadzonych w „Martwym Jeziorze”, a przede wszystkim ujawnia sekret z przeszłości Voortena, który gnębił go (a przy okazji czytelników) przez znaczną część poprzedniego tomu. Co więcej, postać Madsa zdecydowanie wysuwa się tym razem na pierwszy plan, a pozostali bohaterowie, usuwają się niemal całkowicie w cień.Właściwie nie mam nic przeciwko temu, żałuję jedynie, że sceny z absolutnie rewelacyjnym gadającym krukiem były dosyć nieliczne w porównaniu z pierwszą częścią. Wredne, złośliwe, nie uznające żadnych świętości i klnące na czym świat stoi ptaszysko to mój zdecydowany faworyt w tej opowieści.

Pozornie jest to dosyć typowe heroic fantasy – mamy tu bohatera stojącego na czele dzielnej drużyny, są elfy, krasnoludy, smoki  i spora dawka magii. Na szczęście autorowi udało się uniknąć sztampowości, łamie schematy i kreśli własną, barwną (a jednocześnie mroczną) wizję świata. Mortkowe elfy – choć dumne, wyniosłe i władające Mocą - nie przypominają tych stworzonych przez papę Tolkiena, smokom daleko jest do zionących ogniem, straszliwych jaszczurów, krasnoludy zaskakują swymi niezwykłymi wierzchowcami, a główny bohater to nie rycerz na białym koniu, a rzucający łaciną twardziel mający honor i wszelkie przysięgi w miejscu, o którym przyjęło się głośno w towarzystwie nie wypowiadać. Jednym słowem, fantastyczny świat staje na głowie i wychodzi mu to zdecydowanie na dobre.

Cykl rozwija się w zdecydowanie dobrym kierunku, dlatego też od kolejnego tomu (a sądząc po zakończeniu takiego należy się spodziewać) będę oczekiwać jeszcze więcej. Mam nadzieję, że nie będziemy musieli czekać na niego zbyt długo.

Moja ocena: 5/6

Przeczytaj także recenzję pierwszego tomu cyklu, "Martwe Jezioro".