"Inspektor Kres i zaginiona" Agnieszka Turzyniecka

Tytuł Inspektor Kres i zaginiona
Autor Agnieszka Turzyniecka
Wydawnictwo Szara Godzina
Data wydania 2013-10-08
Stron 256

Ile zbrodni może skrywać prowincjonalne polskie miasteczko? Czasem znacznie więcej niż jesteśmy sobie to w stanie wyobrazić. I rzadko kiedy mamy do czynienia ze spektakularnymi dochodzeniami na miarę tych pokazywanych w telewizyjnych serialach, gdzie ekipa śledczych ma dostęp do najnowocześniejszego laboratorium, a nad każdą sprawą skupia się sztab co najmniej kilkunastu osób. Rzeczywistość wygląda znacznie mniej efektownie, o czym możecie przekonać się sięgając po debiutancką powieść Agnieszki Turzynieckiej „Inspektor Kres i zaginiona”.

Kiedy Marianna Suchocka zgłasza zaginięcie dwudziestoośmioletniej córki Basi, nikt nie spodziewa się, że sprawa okaże się jedną z trudniejszych w historii miejscowej policji. Prowadzący śledztwo Marian Kres postanawia za wszelką cenę odnaleźć dziewczynę, szybko jednak przekonuje się, że Basia prowadziła w tajemnicy przed najbliższymi drugie życie. Jednocześnie inspektor ma do rozwiązania kilka innych spraw, musi także zmierzyć się z problemami rodzinnymi i chorobą nowotworową żony.

Akcja powieści toczy się głównie w Piotrkowie, co stanowiło dla mnie dodatkową zaletę, ponieważ od mojego rodzinnego miasta dzieli go zaledwie sześćdziesiąt kilometrów. Pojawiały się więc w niej miejsca, które częściowo znam osobiście, co było ciekawym doświadczeniem. Jednakże nie wszystkie lokale opisane w książce istnieją naprawdę. Autorka przyznała, że wprowadziła fikcyjne restauracje i sklepy, ponieważ nie chciała, by ktoś miał do niej pretensje o to, że uczyniła z jego lokalu miejsce zbrodni.

Spodobał mi się główny bohater, ujął mnie swoją zwyczajnością i wiarygodnością. Nie jest superherosem, ani wybitnie przenikliwym śledczym. Kilkukrotnie ponosi porażkę, nie będąc w stanie zakończyć śledztwa w sposób satysfakcjonujący zarówno dla niego, jak i dla poszkodowanych. Niemniej jednak stara się, żyje swoją pracą, a jednocześnie stara się ją pogodzić z trudną sytuacją rodzinną. Naprawdę chciałabym, byśmy mieli właśnie takich policjantów w naszych komisariatach.

Ciekawym zabiegiem jest narracja poprowadzona z punktu widzenia różnych osób. Poza narracją trzecioosobową, poznajemy przemyślenia Kresa, Basi, a także sprawców przestępstw, nad którymi kolejno pracuje inspektor. Z jednej strony może to w pewnym momencie sprawiać wrażenie pewnego chaosu, ale z drugiej strony daje pełniejszy obraz opisywanych wydarzeń.

Autorce nie udało się niestety uniknąć pewnych wpadek. Z wyjątkiem głównego wątku, jakim jest poszukiwanie Basi, pozostałe sprawy, z którymi przychodzi się zmierzyć Kresowi, potraktowane zostały bardzo po macoszemu. Niektóre zajmują zaledwie kilka stron, mimo że przynajmniej jedna z nich jest poważniejsza niż śledztwo w sprawie zaginionej dziewczyny. Można by więc gdybać, czy nie lepiej byłoby skupić się na mniejszej ilości śledztw, ale za to poprowadzonych w sposób bardziej przemyślany i pełniejszy.

Podsumowując, jako debiut powieść Agnieszki Turzynieckiej prezentuje się naprawdę nieźle. Książkę czyta się szybko i z zainteresowaniem. Mam nadzieję, że następne tomy z cyklu o inspektorze Kresie (autorka właśnie pracuje nad kolejnym) będą jeszcze lepsze. Osobiście jestem ich ciekawa i z pewnością po nie sięgnę, jeśli nadarzy się okazja.

Moja ocena: 4/6

Informacje o planach autorki zaczerpnęłam stąd.

Za egzemplarz książki do recenzji serdecznie dziękuję Wydawnictwu Szara Godzina.