"Łopatą do serca" Marta Obuch

Do prozy Marty Obuch zapałałam ogromną sympatią ponad rok temu, gdy miałam przyjemność poznać „Miłość, szkielet i spaghetti”. Autorka urzekła mnie niezwykle lekkim piórem i ironicznym poczuciem humoru, które sprawiły, że lektura była czystą przyjemnością. Dlatego po jej najnowszą powieść  sięgnęłam bez wahania, spodziewając się równie dobrej rozrywki. Skończyło się na nieprzespanej nocy i rechotaniu tak głośnym, że z pewnością sąsiedzi przyjdą ze skargami.

Uporządkowane życie Michaliny Skoczylas wywraca się do góry nogami, gdy pewnego dnia dowiaduje się, że jej mąż Henryk – oficjalnie szanowany biznesmen – to ni mniej, ni więcej, tylko sam Hardy, szef śląskiej mafii. Mało tego, wiedza ta spływa na nią pod postacią wspólnika jej męża, zwanego Igłą, który oznajmia jej, że Henryk został aresztowany, a on sam wprowadza się do niej jako osobisty bodyguard. I nie wiadomo, jak historia ta mogłaby się zakończyć, gdyby nie jej urocza i niekonwencjonalna przyjaciółka Zuza, która postanawia pomóc Misi w odzyskaniu kontroli nad własnym życiem. A że przy okazji obie zostaną wplątane w aferę związaną z największą w historii Polski kradzieżą diamentów oraz w mafijne porachunki to już inna sprawa…

„Łopatą do serca” reklamowana jest jako „wybuchowe połączenie kryminału, romansu i komedii” i choć zwykle sceptycznie podchodzę do tego rodzaju opisów, tym razem podpisuję się pod nim rękami i nogami. Po pierwsze, intryga kryminalna jest ciekawa i zaskakuje zwrotami akcji, których nie sposób przewidzieć. Po drugie, wątek romansowy (a właściwie dwa) poprowadzone jest bezbłędnie – bez ckliwości, z ogniem, a jednocześnie z humorem. A po trzecie, książka zawiera tak dużą dawkę humoru, że już od pierwszych stron poprawia nastrój i skutkuje pojawieniem się ogromnego banana na twarzy. Znajdziecie tu błyskotliwe i zabawne dialogi, humor sytuacyjny i rewelacyjnych bohaterów, z których niektórzy potrafią wywołać salwę śmiechu ilekroć pojawiają się w danej scenie.

W przedpokoju poniewierały się wszędzie kawałki szkła i czerwone strzępy jakiegoś czegoś. Buraczki albo czerwona kapusta. Upaćkane były tym nie tylko ściany, ale i stojący w przedpokoju olbrzymi facet, który przycupnął grzecznie pod szafą i ściskał w obronnym geście łopatę. Ubrany był jedynie w bokserki ozdobione wydatnymi czerwonymi kropkami, a jego zszokowany wyraz twarzy upodabniał go do przedszkolaka z grupy Muchomorki, który poznał właśnie znaczenie słowa ,,moszna”.

Marta Obuch

Właśnie stworzone przez autorkę postaci to największa zaleta tej powieści. Misia i Zuza to duet niezapomniany i przesympatyczny, nie sposób ich nie polubić. Naprawdę chętnie poznałabym je osobiście, zwłaszcza przyjaciółkę głównej bohaterki - pełną szalonych pomysłów, wyzwoloną seksualnie i zagryzająca kiełbasę ogórkiem wyciągniętym prosto z eleganckiej torebki. Od pierwszych stron dała się poznać jako osoba postrzelona i do samego końca zaskakiwała mnie swymi pomysłami. Nie sposób nie wspomnieć też kilku słów na temat Igły, który wywołuje szybsze bicie serca nie tylko o Miśki. Uwierzcie drogie panie, takiego ochroniarza można sobie tylko wymarzyć, a że oprócz boskiego ciała i ostrego intelektu wykazuje także talent kulinarny, przeradza się niemalże w ideał. Co tu jednak dużo ukrywać, wszyscy bohaterowie, nawet ci drugoplanowi, wyszli pani Marcie po prostu świetnie, poczynając od policjanta Marchewki, a na niezapomnianej Ryszardzie vel. Riczardzie kończąc.

Książkę czyta się błyskawicznie i aż żal ją odkładać, by wrócić do codziennych obowiązków. Jest lekka, przyjemna i doprawiona dużą dawką dobrego, ironicznego humoru, który bardzo sobie w prozie autorki cenię. Gwarantuję, że lektura „Łopaty…” z miejsca poprawi Wam nastrój i umili coraz dłuższe i mroźniejsze wieczory. Zdecydowanie polecam!

Fragmenty powieści oraz garść cytatów dobrze oddających klimat książki znajdziecie na stronie Marty Obuch.

Za egzemplarz do recenzji serdecznie dziękuję Pani Justynie Cichowlas z Wydawnictwa Replika.