"Złoto Himmlera" Leo Kessler

Tytuł: Złoto Himmlera

Cykl Edelweiss Strzelcy Alpejscy

Tom 5

Autor: Leo Kessler

Wydawnictwo: 

Instytut Wydawniczy Erica

Data wydania: 2013-08-22

Stron 288

„Złoto Himmlera” to piąty i ostatni tom cyklu „Edelweiss Strzelcy Alpejscy”, opowiadającego o specjalnym niemieckim oddziale szturmowym działającym podczas Drugiej Wojny Światowej i wykonującym misje pozornie niemożliwe do zrealizowania.

Tym razem zostaje im zlecone zadanie najwyższej państwowej wagi, od której zależy przyszłość Niemiec. Jest rok 1944 i wszystko wskazuje na to, że III Rzesza nie ma jakiekolwiek szans na zwycięstwo. By zabezpieczyć zgromadzoną w diamentach fortunę, mającą w przyszłości posłużyć sfinansowaniu nowej armii, Himmler zleca swemu oddziałowi zorganizowanie transportu diamentów do jednego z neutralnych państwa Ameryki Południowej. Przedzierając się przez Europę Zachodnią do wybrzeża Atlantyku, gdzie czeka na nich łódź podwodna, żołnierze muszą wyjść obronną ręką z licznych potyczek, zasadzek i intryg snutych w ich własnych szeregach.

Pod pseudonimem Leo Kessler kryje się brytyjski pisarz Charles Whiting, znany także jako Duncan Harding, John Kerrigan i Klaus Konrad. Mając zaledwie szesnaście lat zaciągnął się do armii i brał udział w Drugiej Wojnie Światowej, co z pewnością miało duży wpływ na jego twórczość. A płodności literackiej nie można mu odmówić – jest autorem ponad trzystu pięćdziesięciu książek! Sam określał swoje powieści przygodowo-sensacyjne mianem „pif-paf, krew i strach”, mając doskonale świadomość, że ich rolą jest przede wszystkim dostarczenie czytelnikom rozrywki.

„Złoto Himmlera” to przede wszystkim powieść sensacyjna, w której akcja gna od pierwszych stron i w której znaczna część fabuły to prowadzenie walki, pościgi, ucieczki i strzelaniny. Niby tak właśnie powinno być, ale nie mogę powiedzieć, by sama intryga jakoś specjalnie mnie zafascynowała. Całość przypominała mi raczej filmy akcji klasy B, zwłaszcza biorąc pod uwagę zachowanie bohaterów i prowadzone między nimi dialogi, okraszone co pewien czas mało wysublimowanym dowcipem.

Spotkałam się z określeniem, że powieści Kesslera to tak zwana „męska literatura”, cokolwiek miałoby to oznaczać. Osobiście lubię od czasu do czasu sięgać po książki o tematyce wojennej, tym razem jednak nie zaiskrzyło, od dobrej lektury oczekuję czegoś więcej. Trudno uwierzyć w niesamowite szczęście głównych bohaterów wychodzących cało z najgorszych opresji – kule się ich nie imają, przeciwnicy padają jak muchy, a wszystkie cele udaje się zrealizować. Ciężko mówić też o jakiejś wyjątkowej kreacji bohaterów, którzy są dosyć jednowymiarowi i zwracają się do siebie epitetami w stylu „ty wielki bizonie” tudzież „byku”.

W ocenie książki pomijam kwestię tego, że w realiach Drugiej Wojny Światowej mam problem z zaakceptowaniem niemieckich żołnierzy jako bohaterów pozytywnych. Co więcej, w wielu momentach przedstawionych jako bardziej wyrozumiałych i empatycznych wobec przeciwników niż choćby Amerykanie. Zwłaszcza, że ci ostatni pokazani zostali w znacznej większości jako ludzie prymitywni i zdradzieccy. Z kolei jedyny Polak jaki pojawia się na kartach powieści to moczymorda podająca się za Amerykanina i walcząca po stronie Niemców. Na szczęście była to postać jedynie epizodyczna, bo chyba bym nie zdzierżyła pociągnięcia tego wątku w ten sposób. Na szczęście autor nie wchodzi w swojej powieści w polityczne dywagacje i skupia się tylko na aspektach sensacyjnych.

Podsumowując, książka może przypaść do gustu osobom, które szukają rozrywki w postaci niewymagającej powieści wojenno-sensacyjnej, z naciskiem na sensację, a nie na aspekt wojenny. Mnie niestety proza Leo Kesslera nie przekonała.

Moja ocena: 3/6

Za udostępnienie książki serdecznie dziękuję Instytutowi Wydawniczemu Erica