"Nowy drapieżnik" Zbigniew Zborowski

Nowy drapieżnik, Zbigniew Zborowski
Zysk i S-ka, 2013

Gdy na warszawskiej Pradze zostają znalezione zwłoki znanego bandziora, nikt nie jest specjalnie poruszony, czy zaskoczony. Może wykończyła go konkurencja? Albo niezadowolony szef postanowił zrobić czystki w szeregach?

Dlatego szokiem zarówno dla policji, jak i stołecznego półświatka są wyniki sekcji, które mówią jasno i klarownie, że Żyła – „twardziel, recydywa, sztywniacha i kizior” – zszedł z tego padołu łez na udar mózgu. Tak po prostu, w samym środku przeprowadzanej akcji. I mogłoby to zostać uznane za zwykły przypadek, gdyby wkrótce bliski kumpel Żyły nie pożegnał się z życiem dokładnie w ten sam sposób. Tylko stary, uchodzący za nieudacznika, gliniarz Madejski dostrzega związek między tymi zgonami a wydarzeniami, których był świadkiem dwadzieścia lat wcześniej również na Pradze.

Na taką powieść czekałam od dawna – wartka akcja, świetny pomysł, doskonale poprowadzona intryga i narracja. Całość doprawiona szczyptą grozy oraz ironicznym, miejscami czarnym, humorem. Nie sposób bowiem nie skwitować szerokim jak banan uśmiechem, chociażby wielce obiecującej ustawki w lesie czy wyczynów agenta Gonta, który z całych sił próbuje przekonać otoczenie oraz siebie samego, że jego wysoki iloraz inteligencji i policyjny nos nie są jedynie mrzonkami.

„Nowy drapieżnik” to mieszanka thrillera i powieści sensacyjnej z elementami horroru. Autor oparł pomysł na fabułę na stosunkowo wiarygodnej hipotezie, że ewolucja człowieka jeszcze się nie zakończyła. Wręcz przeciwnie, w sytuacji, gdy z braku naturalnego wroga populacja ludzkości nieustannie się zwiększa, siłą rzeczy powstać musi gatunek, który tę lukę wypełni. W końcu natura nie znosi próżni. Na szczęście Zborowski puścił wodze swojej wyobraźni bardzo subtelnie, popierając swoje pomysły naukowymi teoriami, które brzmią całkiem logicznie i składnie.

Sięgając po „Nowego drapieżnika” aż trudno uwierzyć, że to powieść debiutancka. Swoją drogą autor ma tak bogaty życiorys, że czytając jego notkę biograficzną, właściwie przestajemy się czemukolwiek dziwić. Z zamiłowania reporter, pracował także jako robotnik leśny, podróżował z plecakiem po Azji, a na przełomie lat 80. i 90. parał się przemytem z Berlina Zachodniego. Co ciekawe, w chwili obecnej jest zastępcą redaktor naczelnej… „Pani domu”.

Podsumowując, powieść ta dostarczyła mi świetnej rozrywki, przykuła uwagę, a w pewnym momencie – nieco paradoksalnie biorąc pod wagę jej tematykę i gatunek – nawet wzruszyła. Zakończenie daje nadzieję na kontynuację i trzymam kciuki, że wkrótce ona powstanie. Jestem absolutnie na „tak”, dlatego bez skrupułów polecam Wam „Nowego drapieżnika”.

Za egzemplarz książki do recenzji serdecznie dziękuję Wydawnictwu Zysk i S-ka