"Ślepowidzenie" Peter Watts

Chociaż uwielbiam fantasy i opowieści o nowych, niezwykłych światach mogłabym jeść łyżkami, z science fiction jakoś nigdy nie było mi po drodze. Wprawdzie tych kilka lektur, z jakimi miałam okazję się zmierzyć, pozostawiło raczej dobre wspomnienia (jak choćby świetny cykl o Enderze), to jednak fanką twardego s-f nie jestem i chyba długo nie zostanę. Powoli jednak coraz bardziej zmierzam w tym kierunku, a krokiem milowym okazało się „Ślepowidzenie” Petera Wattsa.

Powieść powstała zaledwie kilka lat temu, ale już zyskała status kultowej, zbierając entuzjastyczne recenzje zarówno ze strony profesjonalnych krytyków, jak i całej rzeszy zauroczonych prozą Wattsa czytelników. Temat, którego podjął się autor, nie zaskakuje oryginalnością – na tapetę został wciągnięty pierwszy kontakt mieszkańców Ziemi z obcą cywilizacją. A jednak pozornie oklepany i wybebeszony w każdą możliwą stronę motyw w „Ślepowidzeniu” zaskakuje świeżym i oryginalnym podejściem.

Na dzień dobry otrzymujemy wizję nie tak dalekiej przyszłości (koniec XXI wieku), w której rozwój technologii pozwolił nie tylko na wyeliminowanie chorób genetycznych, ale także na modyfikowanie ludzkiego mózgu tak, by jego właściciel mógł wyzbyć się niepożądanych cech. To jednak nie wszystko, możliwe okazało się także wskrzeszanie gatunków uznanych za wymarłe lub wręcz legendarne, jak wampiry. I to nie te z gatunku wymiętych wymoczków szturmujących większość romansów paranormalnych, ale najprawdziwsze drapieżniki - bezwzględne, wyrachowane, liczące się tylko z własnymi potrzebami. Jednocześnie jednak diablo inteligentne i przewyższające ludzi pod względem wiedzy i umiejętności radzenia sobie w trudnych sytuacjach. Wspominam o tym nieprzypadkowo, bowiem jeden z nich odgrywa w powieści jedną z kluczowych ról.

„Ślepowidzenie” nie jest książką łatwą, przez którą można prześlizgnąć się w jeden wieczór, a potem zapomnieć. Fabuła intryguje, ale to nie tempo akcji czy zaskakujące zwroty wydarzeń nadają jej charakteru, wręcz przeciwnie – przez większość czasu akcja toczy się raczej powoli, pozwalając czytelnikowi wsiąknąć w ten futurystyczny świat i realia życia toczonego na statku kosmicznym „Tezeusz”. Autor snuje liczne rozważania nie tylko na temat rozwoju technologicznego i genetyki (terminologia może stanowić pewien problem dla osób nie do końca „czujących” ten temat). Przede wszystkim jednak, pojawiają się tu kwestie dotykające etyki i filozofii. Gnając na ślepo ku udoskonaleniu samych siebie, ludzie w powieści Wattsa zatracili samych siebie, usprawnili ciało i umysł kosztem uczuć i zdolności empatii. Miłość czy przyjaźń to jedynie puste słowa, współczucie nie istnieje. Człowiekowi przyszłości bliżej do bezdusznej maszyny niż do żywej, czującej istoty.

Rzadko zdarza się, bym nie potrafiła w pełni oddać wrażeń, jakie wywarła na mnie jakaś lektura. Tym razem tak się właśnie stało i to w znaczeniu jak najbardziej pozytywnym. „Ślepowidzenie” to książka niezwykła, której nie trzeba zachwalać, bo broni się sama. Dla fanów science fiction to pozycja obowiązkowa.

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania Z półki.