"Zombiefilia"

Tytuł Zombiefilia
Autor praca zbiorowa
Wydawnictwo wydaje.pl
Data wydania 2013-06-29
Stron 366

Styczeń rozpoczął się u mnie pod znakiem mniej lub bardziej wysublimowanej grozy, o czym mogliście przekonać się czytając moje wrażenia z lektury „13 ran” oraz „Siostrzycy”. Tym razem nadeszła kolej na książkę, o której głośno było w książkowej blogosferze kilka miesięcy temu. „Zombiefilia”, reklamowana jako pierwsza polska antologia zombie, przyjemnie mnie zaskoczyła wywołując dreszcze strachu, obrzydzenia (co w przypadku opowiadań o zombie poczytywać należy na plus), a czasami czkawkę ze śmiechu.

„Zombiefilia” to zbiór 25 opowiadań, które łączy wprawdzie motyw przewodni (wszelkiej maści ożywione truposzczaki), jednak które zaskakują różnorodnością wykonania oraz tematyki. Znaleźć tu można zarówno dosyć klasyczne historie o powracających do życia zombie, nieco obrzydliwego i ociekającego posoką gore, a także absurdalne bizarro. Są tutaj zarówno formy bardzo krótkie, zaledwie kilkustronicowe, jak i dosyć długie podzielone na podrozdziały. Jednym słowem, każdy znajdzie coś dla siebie.

Przy takiej obfitości zawartych w zbiorze tekstów, omawianie każdego z nich z osobna mija się z celem. Jak to zwykle bywa w przypadku antologii, nie wszystkie opowiadania utrzymują równy poziom, choć trzeba przyznać, że w ogólnej ocenie całość wypada nad wyraz korzystnie.

 Kilka tekstów wyróżnia się na tle innych, są to przede wszystkim:

• „Inspekcja” Marcina Podlewskiego to zdecydowanie najlepszy tekst w tym zbiorze. Autor świetnie przedstawił świat po zagładzie, w którym ludzie ukrywają się pod powierzchnią opanowaną przez ożywione trupy. Fabuła świetnie przemyślana, intryga dobrze skrojona, wszystko zapięte na ostatni guzik. Brawo!
• „RPG” Magdaleny Marii Kałużyńskiej to z kolei historia o dzieciach, którym przychodzi zmierzyć się z atakami zombie, które dawniej byli ich rodzicami i sąsiadami. Opowiadanie porusza, ale i daje do myślenia.
• „Jak ja ich nie cierpię” Marcina Rojka różni się od dwóch poprzednich absurdalnym, ale oryginalnym pomysłem na smerfy-zombie, którym autor kupił mnie już od pierwszego akapitu.

W każdym zbiorze znajdą się jednak jednostki słabsze, w tym przypadku są to:

• „Deux ex machina” Aleksandry Zielińskiej, który mógłby być niezłym pomysłem na powieść, jednak w dość krótkim opowiadaniu sprawiło wrażenie mieszanki różnych motywów okrojonych niemal maksymalnie. Mamy tu nie tylko zombie, ale także tajemniczą wieszczkę, demony i sekciarzy. Co za dużo, to niezdrowo.
• „Gajusz” Roberta Kusika, który łącząc śmierć Jezusa z motywem zombie miał chyba na celu wzbudzenie jedynie kontrowersji. Pewnych granic nie powinno się przekraczać.
• „Kto pyta, ten błądzi” Macieja Kaźmierczaka, czyli połączenie ożywionych truposzy z motywem kryminalnym. Pomysł wprawdzie nie był najgorszy, zawiodło jednak wykonanie, zwłaszcza dialogi, czy wręcz monologi głównego bohatera, przez które trudno było momentami przebrnąć.

Niemniej jednak, tak jak już wspomniałam, jako całość zbiór prezentuje się naprawdę dobrze i z pewnością spodoba się wszystkim miłośnikom opowieści o zombie. Tym bardziej, że można pobrać go za darmo stąd.

Moja ocena: 4+/6

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania Z półki 2014