"Co zdarzyło się w Lake Falls" Artur K. Dormann

Temat wampirów został już przewałkowany niemal w każdy możliwy sposób. Niestety, w zdecydowanej większości powieści, które ukazują się obecnie na rynku, daleko im do klasycznego Drakuli czy Nosferatu. 

Wymuskany chłopiec, pozornie mroczny i niebezpieczny, a w rzeczywistości skrycie marzący o romantycznej relacji z wrażliwą nastolatką to współczesny wizerunek wampira, przeciwko któremu protestuję. I dlatego z tak dużą przyjemnością sięgnęłam po „Co zdarzyło się w Lake Falls” – powieść, w której krwiopijca pozostaje bezlitosnym drapieżnikiem, a nie świecącym w słonecznym świetle cudakiem.

Książka rozpoczyna się nieco sztampowo. Trzydziestokilkuletnia Victoria chce rozpocząć nowy rozdział w życiu. Po burzliwym rozstaniu z niezrównoważonym mężem postanawia zaszyć się w niewielkim, otoczonym lasami miasteczku Lake Falls. Wraz z ośmioletnią córeczką Kat wprowadza się do starego domu i przejmuje po emerytowanym lekarzu jego praktykę; wszystko zdaje się układać po jej myśli. Sielanka nie trwa jednak zbyt długo, stan zdrowia Kat gwałtownie się pogarsza, a wyniki badań są bezlitosne – guz mózgu, którego nie da się zoperować. Gdy kobieta traci już nadzieję, w jej domu pojawia się tajemniczy nieznajomy, który oferuje uleczenie jej dziecka. Jednak cena, jaką przyjdzie jej za to zapłacić, może się okazać zbyt wysoka.

Nietrudno domyślić się, że zagadkowy gość pojawiający się późną nocą w salonie Vic jest wampirem. Jednak daleko mu do Edwarda o smutnych oczętach, El’lar to krwiopijca starej daty dosłownie i w przenośni. Jest bezlitosny i arogancki, ale jednocześnie roztacza wokół siebie urok, któremu kobiety nie są w stanie się oprzeć. Wszystkie z wyjątkiem Vic. W tym momencie część z Was może się obruszyć, że to znany schemat, ale zaręczam, że to tylko pozory, bowiem w tej powieści nic nie jest oczywiste.

Autor igra z czytelnikiem niczym kot ze złapaną myszą, pozwalając zawierzyć pierwszemu wrażeniu, nabrać pewności, że wiemy, w którą stronę zdąża fabuła i nagle wywracając wszystko do góry nogami. Dumna z siebie mniej więcej w połowie powieści pozwoliłam sobie na lekko ironiczny uśmieszek myśląc, że doskonale przejrzałam zamysły autora. Dlatego zakończenie całkowicie mnie zaskoczyło, mało tego – zbierałam szczękę z podłogi, bo takiego zwrotu akcji nie spodziewałam się nawet przez chwilę. Kajam się panie Dormann, już niczego nie będę brała w Pańskich powieściach za pewnik.

Oprócz wątku wampirzego, książka porusza także kwestię znacznie bardziej ludzką – do czego jest w stanie posunąć się matka ratująca swoje dziecko. Zaprzedać własną duszę? Poświęcić życie innych osób, w tym znajomych i przyjaciół, jeśli będzie to konieczne? A jeśli nawet, to czy można ją za to potępić? Nie sądzę…

Dziwi mnie i to bardzo, dlaczego tak dobra książka przeszła właściwie bez większego echa. Powieść miała swoją premierę w listopadzie 2012 roku, ale prawie nie zaistniała w mediach (a przynajmniej ja tej obecności nie odnotowałam). Tym bardziej cieszę się, że udało mi się na nią trafić, bo jej lektura dostarczyła mi naprawdę świetnej rozrywki.

„Co zdarzyło się w Lake Falls” ma wszystko to, czego można oczekiwać po dobrej powieści grozy – mroczny klimat, trochę seksu, ciekawe postaci, potężnego demona i nieprzewidywalne zwroty akcji. Dla fanów wampirów w klasycznym wydaniu – lektura obowiązkowa!