"Rycerz Siedmiu Królestw" George R.R. Martin

Tytuł Rycerz Siedmiu Królestw
Autor George R.R. Martin
Wydawnictwo Zysk i S-ka
Rok wydania 2014
Stron 300

„Ten, kto tańczy ze smokami, musi się liczyć z tym, że spłonie.”

„Pieśń Lodu i Ognia” to jedna z moich ulubionych serii fantasy. Pokochałam ją od pierwszych stron, dając się porwać rozmachowi, z jakim George R.R. Martin stworzył swój świat i pełnokrwistych, wielowymiarowych bohaterów (których swoją drogą nie miał skrupułów masowo pozbawiać potem życia). Dlatego z ogromną przyjemnością sięgnęłam po „Rycerza Siedmiu Królestw”, który ponownie przeniósł mnie do Westeros i zapewnił doskonałą rozrywkę.

Książka składa się z trzech opowiadań, których akcja toczy się około sto lat przed wydarzeniami przedstawionymi w „Pieśni Lodu i Ognia”. Ich bohaterami są wędrowny rycerz Dunk, zwany także ser Dunkanem Wysokim, oraz jego giermek Jajo, późniejszy król Aegon V Targaryen.

Dzięki Wędrownemu Rycerzowi dowiemy się, jak obdarzony gigantycznym wzrostem, a jednocześnie niezwykle prawym charakterem i podwójną dawką honoru, Dunk stał się rycerzem i w jakich okolicznościach jego giermkiem został syn najpotężniejszego człowieka w całym królestwie. Dwa kolejne teksty, Zaprzysiężony miecz oraz Tajemniczy rycerz, opowiadają o kolejnych przygodach Dunka i Jaja, którzy zostaną wplątani w intrygi lordów oraz przepychanki między pomniejszymi szlachcicami.

Nie sposób nie polubić głównych bohaterów, zwłaszcza Dunka, który zdaje się być ostatnim rycerzem wiernym ideałom. Choć nie może pochwalić się znamienitym rodowodem (a wręcz przeciwnie, bo wychował się w warunkach gorszych niż złe), reprezentuje sobą znacznie więcej niż tuzin wysoce utytułowanych arystokratów. Jest szlachetny, prawy, honorowy, choć czasem także nieco naiwny. Z kolei Jajo to rezolutny i wygadany chłopiec, który z własnej woli postanawia tułać się u boku wędrownego rycerza zamiast oddawać się błogiemu lenistwu w królewskim pałacu. Świetnie czyta się ich słowne przepychanki, a jeszcze lepiej patrzy się na dowody prawdziwej przyjaźni, która połączyła tych, pozornie tak odmiennych, ludzi.

Opowiadania utrzymane są w znacznie lżejszym klimacie niż cykl PLiO, choć i tutaj co pewien czas krew się leje, a bohaterom przychodzi zmierzyć się z różnymi przeciwnościami. Z jednej strony „Rycerza…” można potraktować jako aperitif przed sięgnięciem po pełną serię, dając sobie tym samym szansę wkroczyć w świat Westeros powoli, wręcz delikatnie. Z drugiej jednakże strony, wydaje mi się, że znacznie bardziej przypadnie on do gustu fanom PLiO, opowiadania te świetnie uzupełniają bowiem sagę. Choć ich akcja toczy się znacznie wcześniej i nie ma bezpośredniego związku z wydarzeniami toczącymi się wokół walki o Żelazny Tron, rzucają wiele światła na sytuacje, które w poszczególnych tomach cyklu są zaledwie wspomniane.

Z perspektywy osoby absolutnie zakochanej, zauroczonej doszczętnie Siedmioma Królestwami, muszę przyznać, że pomysł stworzenia takiego spin-offu to strzał w dziesiątkę. Niektórzy mogą stwierdzić, że jest to jedynie odcinanie kuponów od sukcesu, jaki odniosła „Gra o tron” i kolejne tomy cyklu, jednak absolutnie się z tym nie zgadzam. „Rycerz Siedmiu Królestw” jest wprawdzie świetnym uzupełnieniem serii, ale broni się także jako niezależna historia, będąca po prostu pełnokrwistą przygodową  opowieścią, pełną zwrotów akcji i świetnie przedstawionych bohaterów. Mnie zachwyciła i mam nadzieję, że z Wami będzie podobnie.

Moja ocena: 5+/6

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania Book-Trotter (literatura amerykańska).

Za egzemplarz książki do recenzji serdecznie dziękuję Wydawnictwu Zysk i S-ka