"Bridget Jones. Szalejąc za facetem" Helen Fielding

Bridget Jones powraca w nowej odsłonie. Roztrzepana trzydziestokilkulatka zmienia się w kobietę po pięćdziesiątce, matkę dwójki dzieci i… wdowę. Co zostało ze zwichrowanej maniaczki poradników randkowych, którą poznaliśmy w „Dzienniku…” i „Pogoni za rozumem”? Wbrew pozorom i okolicznościom bardzo wiele.

Po dziesięciu latach szczęśliwego małżeństwa, Bridget dosięga niespodziewany cios - Mark Darcy ginie w wypadku, a na nią samą spada ciężar samotnego macierzyństwa i rozpaczy po utracie największej, o ile nie jedynej, miłości życia. Skupiona na wychowaniu malutkich dzieci i radzeniu sobie z samotnością oraz tęsknotą za Markiem, zaniedbuje się i nie myśli o przyszłości. I tak mija kolejnych pięć lat. Potem, za sprawą niestrudzonych przyjaciół – Toma, Jude i Talithy – Bridget wychodzi z kokonu, który sama utkała i na nowo postanawia cieszyć się życiem. I to tak dalece, że... wplątuje się w romans z trzydziestolatkiem, szaleje na Twitterze i postanawia zostać autorką scenariuszy filmowych.

Czy dopisywanie po latach kolejnej części do historii, która zdawała się zakończona, nie jest tyko odgrzewaniem starego kotleta, by zarobić na niesłabnącej popularności Bridget Jones? W pierwszej chwili pomyślał tak chyba każdy czytelnik. Biorąc do ręki „Szalejąc za facetem” z jednej strony byłam szalenie ciekawa, jak potoczyły się losy jednej z moich ulubionych bohaterek, a z drugiej obawiałam się, że będzie to opowieść naciągana i pisana na siłę. Nic z tego! Helen Fielding po raz kolejny udowodniła, że posiada prawdziwy talent do snucia lekkich i zabawnych historii, zapewniając mi tym samym kilka godzin czystej rozrywki.

Mimo upływ lat Bridget niewiele się zmieniła – nadal jest roztrzepana, nieustannie przeżywa emocjonalny rollercoaster i nie radzi sobie z utrzymywaniem normalnych relacji z mężczyznami nie wpadając przy tym w paranoję i panikę. Niektórzy mogliby jej zarzucić, że przekroczywszy pięćdziesiątkę, powinna się w końcu wyciszyć i skupić na innych wartościach oraz wychowaniu dzieci (wbrew wszelkim obawom, Bridget jest naprawdę dobrą matką). Nie zgadzam się z tym. Jeśli ktoś jest postrzelony w wieku trzydziestu pięciu lat, szansa, że zmieni swój charakter w ciągu następnej dekady czy dwóch jest naprawdę niewielka. A poza tym, chociaż romans z trzydziestoletnim ciachem to może delikatna przesada, to czy kobieta niezależnie od wieku nie ma prawa do szczęścia i przyjemności?

W powieści nie brak fragmentów, przy których parskałam ze śmiechu jak szalona, jak przy „starej, dobrej Bridget” – jej twittowanie, próby bycia na czasie, zdobycia popularności i przepychanki z Idealnymi Matkami w szkole dzieci są rozbrajające. Jednak do trzeciego tomu zakradły się także nuty poważne, nieco przygnębiające. Rozpacz głównej bohaterki po stracie Marka jest szczera, tęsknota za nim i poczucie winy, że stara się ułożyć sobie życie na nowo, dopada ją często mimo upływu lat.

Podsumowując, Bridget nadal bawi i pozostaje lekiem na zły nastrój. Mimo wcześniejszych obaw, uważam, że „Szalejąc za facetem” to dobra kontynuacja, choć wyszłoby jej na lepsze odchudzenie o kilkadziesiąt stron. Jeśli polubiliście Bridget Jones dzięki „Dziennikowi…” oraz „W pogoni za rozumem”, bez obaw możecie sięgnąć po trzeci tom, z pewnością Was nie rozczaruje.

Przeczytaj także recenzji poprzednich tomów:

Za egzemplarz książki do recenzji serdecznie dziękuję Wydawnictwu Zysk i S-ka