"Dziennik Bridget Jones" Helen Fielding

O Bridget Jones słyszał chyba każdy. Jedni ją uwielbiają, inni wręcz przeciwnie, głośno pomstują na jej naiwność i niezbyt lotny umysł. Na mnie negatywne opinie nie robią jednak wrażenia, Bridget polubiłam wiele lat temu i sympatia ta trwa nadal. Korzystając ze wznowienia powieści w nowym tłumaczeniu Joanny Szczepańskiej, postanowiłam odświeżyć sobie lekturę, która zawsze skutecznie poprawia mi humor.

Bridget Jones to trzydziestokilkulatka pracująca w jednym z londyńskich wydawnictw. Od lat bezskutecznie stara się rzucić palenie, ograniczyć spożywanie alkoholu i zrzucić pięć kilo. Przede wszystkim jednak marzy o tym, by w końcu znaleźć mężczyznę, który nie będzie emocjonalnie popaprany i z którym będzie mogła stworzyć zdrowy i szczęśliwy związek. Wraz z Nowym Rokiem w jej życiu szykują się w końcu zmiany. Daniel Cleaver, urzekający playboy, do którego Bridget od miesięcy po kryjomu wzdychała, zaczyna w końcu otwarcie z nią flirtować. Problem w tym, że jest jednocześnie jej… szefem. Ponadto, na horyzoncie pojawia się niejaki Mark Darcy, najlepsza partia w Londynie. Czy jednak skarpetki w trzmiele na pierwszym spotkaniu nie przekreślą obiecującej znajomości?

Powiem krótko – niewiele jest książek, które potrafią wywołać we mnie tyle salw śmiechu podczas lektury, co „Dziennik Bridget Jones”. I nie ma znaczenia, że w ciągu ostatniej dekady czytałam go już kilka razy i znam go niemal na pamięć. Książka ta jest rewelacyjnym „odmóżdżaczem”, zwłaszcza po ciężkim dniu lub przytłaczającej emocjonalnie lekturze. Rozważania snute przez główną bohaterkę bawią do łez, nawet w chwilach gdy jej samej ani trochę nie jest do śmiechu. Uwielbiam zwłaszcza jej wpisy w dzienniku, gdy wraca do domu po mocno zakrapianym babskim wieczorze.

Helen Fielding stworzyła bohaterkę, która choć przerysowana, jest przesympatyczna i sprawia, że łatwiej jest zaakceptować własne wady i kompleksy. Codzienne sprawdzanie wagi, która nieustannie skacze w górę i w dół o kilka kilogramów za sprawą słodkich pyszności oraz litrów pochłanianego wina/piwa/krwawej Mary. Feministyczne dysputy i kilkugodzinne analizowanie każdego słowa, które padło z ust faceta, na którym jej zależy. Zmagania z despotyczną i zwichrowaną emocjonalnie matką, która wszystko wie lepiej i na siłę chce wszystkich reformować zgodnie z własnym widzimisię. Przeżywanie horroru na zjazdach rodzinnych, w których co druga osoba pyta, o życie uczuciowe i ubolewa nad wkrótce nieodwracalnym staropanieństwem. Przytłaczające spotkania ze świeżo upieczonymi matkami, przechwalającymi się zdolnościami i umiejętnościami dzieci, których single nie potrafią i nie chcą zrozumieć (no bo kogo zainteresuje rozmowa o kupkach w nocniku, tudzież na dywanie?).

Nie da się ukryć, jest to obraz przejaskrawiony, ale jednocześnie to krzywe zwierciadło pokazuje wiele prawdy. Mogę się założyć, że niemal każda dorosła czytelniczka przynajmniej raz będzie w stanie utożsamić się z panną Jones. I wcale nie chodzi o to, by uwierzyć tak jak ona, że znalezienie faceta rozwiąże wszystkie problemy i sprawi, że życie stanie się sielanką. Problemy Bridget są codzienne i tak normalne, że stanowią odskocznię od wydumanych powieściowych romansów. Są przy tym podane w formie lekkiej i zabawnej, co sprawia, że nawet najczarniejszy scenariusz najbardziej pechowego dnia w roku można przyjąć z uśmiechem na twarzy.

Powieść Helen Fielding to świetna lektura na leniwy wieczór – jest niewymagająca i gwarantuje poprawę nastroju. Moje ponowne spotkanie z „Dziennikiem Bridget Jones” było przyjemną i relaksującą przygodą i jestem pewna, że sięgnę po niego jeszcze wielokrotnie. Wam też go serdecznie polecam!

Za egzemplarz książki do recenzji serdecznie dziękuję Wydawnictwu Zysk i S-ka