"Uniwersum Metro 2033: Dziedzictwo przodków" Suren Cormudian

Projektu „Uniwersum Metro 2033” nie trzeba chyba nikomu przedstawiać. Świat po wojnie nuklearnej stworzony przez Dymitra Głuchowskiego zainspirował wielu pisarzy do spróbowania swoich sił i opowiedzenia własnej historii, toczącej się na skażonej Ziemi oraz pod jej powierzchnią. „Dziedzictwo przodków” to już szósta z kolei powieść wchodząca w skład serii wydana w Polsce. Warto wspomnieć, że w Rosji wydano ich już ponad czterdzieści!

Tym razem akcja powieści nie toczy się nie w podziemiach metra rosyjskich metropolii, a w okolicach dawnego Kaliningradu, w starych, poniemieckich tunelach i bunkrach pamiętających jeszcze czasy II Wojny Światowej. I to właśnie na wydarzeniach związanych z nazistami, a nie na wojnie nuklearnej sprzed dwudziestu lat, skupia się główna oś fabuły. Niektórzy narzekają, że Suren Cormudian zbyt daleko odszedł od pierwowzoru stworzonego przez Głuchowskiego, mnie jednak taka odskocznia przypadła do gustu, przełamuje bowiem pewien schemat, w który zaczynają wpadać autorzy kolejnych części cyklu.

W dawnym Obwodzie Kaliningradzkim ludzie stworzyli trzy kolonie, z których liczą się głównie dwie – liczna i rozległa Wspólnota Piątego Fortu oraz niewielka, złożona głównie z dawnych żołnierzy, Kolonia Krasnotorowska. Mieszkańcom tej ostatniej coraz bardziej daje się we znaki zagrożenie ze strony popromiennej mgły nadchodzącej regularnie ze strony morza oraz niewielka powierzchnia, której stopniowo zaczyna brakować. Dlatego też dowodzący nią major Stieczkin nie ustaje w wysiłkach, by doprowadzić do przymierza z przywódcą Piątego Fortu.

Plany te wkrótce zostają usunięte w cień poprzez pojawienie się licznej grupy przybyszów, którzy bunkrują się niedaleko Krasnotorowki i oznaczają go czarną swastyką. Dysponują też znacznie lepszym uzbrojeniem i szybko przechodzą do ofensywy, atakując Rosjan. Co ich tu sprowadziło? Czego tak usilnie szukają w starych bunkrach sprzed kilkudziesięciu lat? Co takiego ukryli w nich naziści podczas II Wojny Światowej?

Suren Cormudian przez szesnaście lat służył w siłach zbrojnych Federacji Rosyjskiej, co znajduje wyraźne odzwierciedlenie w jego powieści. W znacznej mierze jego bohaterowie to żołnierze, dla którzy nawet w postapokaliptycznej rzeczywistości nie zapomnieli o takich wartościach jak honor, lojalność i wierność swoim ideałom. Brzmi nieco pompatycznie? Nie da się tego ukryć. Pod tym względem książka jest dosyć czarno-biała. Odważni i mężni mieszkańcy Krasnotorowki przeciwstawieni są zarówno zepsutemu i żądnemu władzy dowództwu Piątego Fortu, jak i kultywującym dawne, nikczemne tradycje, nazistom. Nie wchodzą w konszachty z wrogiem, plują na nazistowską flagę i biją się do upadłego. I muszę przyznać, że przyjemnie czytało się o ich walkach ze spadkobiercami idei Hitlera.

Poza wartką akcją i scenami walki, w powieści nie brak też mrocznego wątku, który prowadzi innego, niezwiązanego z wojskiem, bohatera, w głąb bunkrów i starych, poniemieckich tuneli. Okazuje się, że największym zagrożeniem nie zawsze jest to, co zamieszkuje ciemne labirynty, ale to co kryje się w duszy człowieka. Do czego posunąć się może odrzucony, ogarnięty zazdrością kochanek? Co oznaczają tajemnicze odgłosy dochodzące z oddali? Czy to kroki towarzyszy, czy może czegoś innego, znacznie starszego i bardziej przerażającego? O tak, są tu fragmenty, które naprawdę przyprawiają o ciarki!

Na końcu książki zamieszczono miłą niespodziankę dla polskich czytelników - kilka ciepłych słów od autora skierowanych właśnie do nas. Jak się okazuje, Polska jest pierwszym krajem, w którym (poza Rosją naturalnie) ukazało się „Dziedzictwo przodków”.

Podsumowując, śmiało mogę stwierdzić, że powieść Cormudiana to jedna z lepszych części cyklu, jakie do tej pory ukazały się na naszym rynku wydawniczym. Mimo pewnych mankamentów, zaskoczyła mnie bardzo pozytywnie i liczę na to, że wkrótce będzie mi dane cieszyć się lekturą kolejnej powieści autora. Polecam wszystkim fanom Uniwersum Metro 2033.

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania "Rosyjsko mi".

Za egzemplarz książki do recenzji serdecznie dziękuję Agencji AIM Media