"Meridon" Philippa Gregory

Tytuł Meridon
Autor Philippa Gregory
Cykl Saga rodu Laceyów
Tom 3
Wydawnictwo Książnica
Rok wydania 2014
Stron 696

„Meridon” to już ostatni tom „Sagi rodu Laceyów”, opowiadający o toczącym się trzecie pokolenie, pełnym intryg i spisków sporze o majątek Wideacre. A wszystko to rozgrywa się na tle Anglii z przełomu XVII i XVIII wieku.

Tytułowa Meridon to porzucona w dzieciństwie córka Julii Lacey, oddana na wychowanie pewnej Cygance przez zdesperowaną matkę, która była przekonana, że tylko w ten sposób zapewni jej bezpieczeństwo. Po śmierci opiekunki, dziewczynka wiedzie nędzne życie cygańskiej sieroty. Ciężka praca od wczesnego dzieciństwa i jeszcze cięższa ręka ojczyma-alkoholika sprawiają, że Meridon wyrasta na zamkniętą w sobie i chłodną młodą kobietę, pozbawioną skrupułów i empatii. Ciepłe uczucia żywi jedynie wobec przybranej siostry, Dandy. Jednak od zawsze dziewczyna ma przeczucie, że nie należy do świata kolorowych wozów i nieustannych wędrówek. W snach widzi wspaniały dwór otoczony pięknymi, żyznymi polami. Jest to Wideacre, które nieustannie wabi ją do siebie.

Meridon to nieodrodna córka Laceyów. Kocha konie, a jej zachłanne zauroczenie ziemią szybko przeradza się żądzę posiadania jej jak najwięcej. Jednak w przeciwieństwie do swej matki i babki, jest zimna i całkowicie pozbawiona współczucia wobec biednych i potrzebujących. Dba tylko o siebie i swoją siostrę, nie przejmując się tym, czy za sprawą jej działań, ktoś straci dom lub źródło utrzymania. Nie ma skrupułów, by kłamać i iść po trupach do celu. Z tego też względu nie potrafiłam jej polubić. Choć początkowo wzbudzała współczucie, wraz z rozwojem akcji, wywoływała coraz większą irytację.

Książkę można podzielić na dwie części – życie Meridon z ojczymem, a następnie z trupą cyrkowców oraz jej powrót do Wideacre pod nazwiskiem zaginionej spadkobierczyni majątku, Sary Lacey. Autorka z rozmachem przedstawiła realia życia na początku XVIII wieku. Zwłaszcza pierwsze rozdziały, opowiadające o życiu biednych Cyganów, a następnie wędrownych akrobatów, czytałam z zapartym tchem. Druga połowa powieści to już powrót do wyższych sfer, intryg i sztywnej etykiety; pogoni za łatwym życiem i nieustannym zabieganiu o jak najlepsze koneksje. Angielska arystokracja jawi się jako zepsuta, przyzwyczajona do zaspokajania jedynie własnych zachcianek zbieranina ludzi pozbawionych honoru. Głównej bohaterce trudno więc znaleźć swoje miejsce zarówno wśród biednych, jak i bogatych, okazuje się bowiem, że różnią się oni jedynie posiadanym majątkiem i manierami. Niemal każdy, niezależnie od klasy społecznej, z jakiej się wywodzi, jest za to w stanie wbić nóż w plecy rzekomemu przyjacielowi dla potencjalnego zysku.

Podobnie jak dwa poprzednie tomy, tak i „Meridon” czyta się błyskawicznie i przyjemnie, jednak z pewnym żalem muszę stwierdzić, że – choć nadal dobry - jest to najsłabszy tom cyklu. O ile w przypadku „Dziedzictwa” i „Dziecka szczęścia” autorka dwukrotnie zaskakiwała mnie zakończeniem, o tle w przypadku zwieńczenia sagi, do pewnego stopnia można przewidzieć, co się wydarzy. Pomijając jednak ten mankament oraz inne drobne wady, jak choćby nadmierne idealizowanie Wideacre i niektórych jej mieszkańców, powieść mogę z czystym sumieniem polecić wszystkim fanom twórczości Philippy Gregory, a nie wątpię, że jest to liczne grono.

Przeczytaj także recenzje poprzednich  tomów cyklu:

1. "Dziedzictwo"

2. "Dziecko szczęścia"