"Kłamca" Jakub Ćwiek

Tytuł Kłamca
Autor Jakub Ćwiek
Wydawnictwo Fabryka Słów
Data wydania 2005
Stron 272

Loki, gość od brudnej roboty. To właśnie ja… I nie musisz klaskać.

Po rewelacyjnych „Chłopcach”, dzięki którym w moim twardym jak kamień sercu zalęgła się sympatia do prozy Jakuba Ćwieka, nadszedł czas na najpopularniejszy cykl tegoż autora. I muszę przyznać, że po lekturze „Kłamcy” owa sympatia zaczyna ewoluować w kierunku zachwytu i literackiej miłości.

Bóg odszedł pozostawiając Niebiosa i świat pod opieką aniołów, które postanowiły jak najlepiej wykonać powierzone im zadanie, zaczynając od usunięcia przedstawicieli innych religii, a także postaci mitologicznych. Gdy nadeszła pora na Valhallę, w jej zdobyciu pomogła skrzydlatym żona Lokiego, adoptowanego syna Odyna, którego ten uwięził w podziemiach. Nie bez powodu zresztą, Loki – bóg zdrajców i oszustów – miał na swoim sumieniu tyle występków, że miarka się w końcu się przebrała. Jego umiejętności okazały się jednak użyteczne dla aniołów, które po wyrżnięciu w pień pozostałych nordyckich bóstw, złożyły Kłamcy ofertę współpracy. Od tej chwili stał się on anielskim gościem od mokrej roboty. I wtedy zaczęła się prawdziwa jazda…

„Kłamca” to zbiór dziesięciu opowiadań, ułożonych wprawdzie chronologicznie, ale niezbyt ściśle związanych ze sobą fabularnie. Z wyjątkiem pierwszego, w którym poznajemy okoliczności nawiązania współpracy Lokiego z aniołami, pozostałe opowiadają o jego kolejnych zleceniach. Niektóre są proste, wręcz zbyt banalne, by wstać rano z łóżka, inne wręcz przeciwnie, wymagają interwencji wyższych sił.

Jakub Ćwiek w doskonały sposób połączył wątek anielski, który swoją drogą nasuwa nieco skojarzenia z „Siewcą wiatru” Mai Lidii Kossakowskiej, z religiami z różnych stron świata. Poza skrzydlatymi wysłańcami Niebios, są tu także demony, upadłe anioły oraz postaci powszechnie uznawane za legendarne bądź mityczne.

Sam Loki to - co tu dużo kryć - podstępna szuja i krętacz, nie na darmo obdarzony pseudonimem „Kłamca”.  I choć teoretycznie powinien być antybohaterem, po prostu nie da się go nie polubić. Nawet gdy bez mrugnięcia okiem strzela do bezbronnych. Nawet gdy zdradza tych, którzy mu uwierzyli. Nawet gdy… można by tak wymieniać. Jednak niezależnie od tego, co robi, Lokiego nie sposób nie obdarzyć sympatią, zwłaszcza, że w swoim krętactwie i motywach postępowania jest wyjątkowo ludzki.

Książkę czyta się lekko, szybko, wręcz błyskawicznie i przede wszystkim – przyjemnie. Całość okraszona jest poczuciem humoru, z którego wyziera ironia i sarkazm, ale w doskonałych proporcjach. Nie ma tu ani przesady, ani ucieczki w stronę wymuszonych czy sztucznych gagów. Jednym słowem, nic tylko usiąść i czytać, do czego gorąco zachęcam.