Zakurzone "Z Archiwum X"

Przeglądając odmęty mojej domowej biblioteczki, trafiłam na dwie niewielkie książeczki, które kilkanaście lat temu czytałam z wypiekami na twarzy. Do tej pory pozostał mi do nich ogromny sentyment, choć po ponownej lekturze już się nie zachwycam. Tak, tak, chodzi właśnie o te niepozorne, dziś już nieco kiczowate, historyjki spisane na podstawie serialu „Z Archiwum X”.

Obydwa posiadane przeze mnie egzemplarze pochodzą z tzw. „serii zielonej”, napisanej w oparciu o wybrane odcinki pierwszych trzech sezonów serialu. Autorem większości z nich jest Les Martin, pojedyncze książki napisali także Easton Royce i Ellen Steiber, choć dwojgu ostatnim wyszło to nieco gorzej.

Z łezką w oku sięgnęłam po „Zdążyć do zmroku”, bo to właśnie od odcinka, na podstawie którego powstała taka mini-powieść, rozpoczęłam wiele lat temu przygodę z Mulderem i Scully. Tym razem agenci badają sprawę grupy doświadczonych drwali, którzy zaginęli w lesie podczas teoretycznie rutynowej pracy. Podobna sytuacja miała miejsce w latach trzydziestych XX wieku. Co mogło spotkać kilkunastu twardych facetów, którzy niemal każdy las znają jak własną kieszeń? Jak się okazuje, pewnych drzew nie powinno się ścinać…

Z kolei „Wysokie napięcie”, napisane na podstawie odcinka zatytułowanego „D.P.O.”, opowiada o niepozornym, kilkunastoletnim chłopaku, który odkrywa w sobie moc władania piorunami. I zamierza wykorzystać ją do zemsty na wszystkich, którzy wejdą mu w drogę.

Przyjemnie było ponownie spotkać Foxa Muldera, niezachwianie wierzącego w niezwykłe zjawiska, którym nikt poza nim samym nie daje wiary, oraz do bólu racjonalną Danę Scully, która mimo dziesiątek spraw rozwiązanych (bądź nie) w towarzystwie swego partnera nie chce uwierzyć w istnienie świata paranormalnego i zielone ludziki z kosmosu. Wspólnie mierzą się ze sprawami, na których inni agenci dawno postawili już krzyżyk; sprawami, które wymagają zarówno od nich samych (choć Mulder nie ma z tym żadnego problemu), jak i od czytelnika zaakceptowania rzeczy i wydarzeń, które są na bakier z logiką i stricte naukowym postrzeganiem świata. Niektóre są mniej, inne bardziej naciągane, jednak większość z nich ma w sobie to coś, co fascynuje i intryguje, a co najważniejsze – sprawia najzwyklejszą frajdę, niezależnie od tego czy je oglądamy, czy o nich czytamy.

Powiedzmy to sobie szczerze, nie jest to ambitna lektura, po tylu latach opowieści te nie straszą, a raczej wywołuję lekko ironiczny uśmiech pobłażania. Ot, lekkie czytadełka, których lektura zajmuje pół godziny, w porywach do czterdziestu minut. A jednak cieszę się, że ponownie po nie sięgnęłam. Zapewniły mi lekką, odprężającą rozrywkę, przyjemny odskok od poważniejszych historii, wymagających emocjonalnego zaangażowania. I choć fanką „Z Archiwum X” przestałam być już kilka lat temu, nadal mam sentyment i do serialu, i do jego książkowego odpowiednika.