"Łabędzi śpiew. Księga II" Robert McCammon

Tytuł Łabędzi śpiew. Księga 2
Autor Robert McCammon
Wydawnictwo Papierowy Księżyc
Data wydania 2013
Stron 550

Wizja świata po wojnie nuklearnej, jaką zaserwował Robert McCammon w pierwszej księdze „Łabędziego śpiewu” zachwyciła mnie równie mocno, jak „Magiczne lata”, którymi autor podbił moje serce ponad rok temu. Dzisiaj dzielę się wrażeniami z lektury księgi drugiej.

Od ataku nuklearnego, który całkowicie zniszczył Stany Zjednoczone, minęło już siedem lat. Ludzie, którzy przeżyli wybuchy bomb oraz bezpośrednie skutki promieniowania, powoli organizują sobie życie w nowej rzeczywistości. Niektórzy łączą się w pseudo-wojskowe formacje, inni zakładają nowe siedziby, w znaczącej przewadze będące cuchnącymi zbiorowiskami obcych sobie ludzi, a jeszcze inni po prostu żyją z dnia na dzień nie szukając z nikim kontaktu.

Z jednej strony trudno oceniać każdą z ksiąg „Łabędziego śpiewu” oddzielnie, w oryginalnym wydaniu stanowią bowiem jedną, integralną całość. Z drugiej jednakże strony, podział ten wydaje się dosyć logiczny, ostatecznie każdy z tomów liczy ponad 500 stron, a ich akcja toczy się w odstępie siedmiu lat. Można także dostrzec delikatną zmianę gatunkową. O ile w pierwszej księdze elementy fantastyczne pojawiały się w raczej subtelnej formie, o tyle w księdze drugiej pojawiają się niemal na każdym kroku. Pokuszę się wręcz o stwierdzenie, że historia ta przerodziła się w swoistą baśń włożoną w realia postapokaliptycznego świata.

Obdarzona niezwykłym darem ożywiania ziemi Swan momentami do złudzenia przypomina bohaterki baśni, które z niepozornych, zabiedzonych znajd zmieniają się w piękne księżniczki. Kryształowy pierścień, którego dotknięcie potrafi obudzić w człowieku nadzieję i drzemiące w nim dobro aż nadto przypomina inne magiczne przedmioty. Przykłady można mnożyć. Nie brak tu nawet drobnych baśniowych elementów, które przy mało uważnej lekturze mogą umknąć, jak choćby fakt, że Swan budzi się ze śpiączki pod wpływem pocałunku.

Nie dajcie się jednak zwieść pozorom, fakt pojawiania się fantastycznych, czy wręcz baśniowych motywów wcale nie oznacza, że książka jest lekka i cukierkowa. Wręcz przeciwnie, wypełnia ją bardzo pesymistyczna wizja świata zamieszkanego przez ludzi w znacznej mierze wyzbytych człowieczeństwa. Morderców, kanibali i psychopatów. Fanatyków religijnych i nacjonalistów. Zwykłych ludzi pozbawionych nadziei i pogrążających się w coraz większej beznadziei i marazmie. Wyjałowiona i zniszczona planeta zdaje się być skazana na zagładę, brak roślinności i zmutowane drapieżniki to niechybne oznaki nadchodzącego końca. Nadzieję daje jedynie postać Swan, która jako jedyna jest w stanie sprawić, by wymarłe sady na nowo się zazieleniły, a na polach pojawiły się plony. Problem w tym, że jest ktoś, komu jest to bardzo nie na rękę i nie cofnie się przed niczym, by zniszczyć dziewczynę oraz owoce jej pracy.

Książkę czyta się świetnie, akcja rozkręca się od pierwszych rozdziałów, a trzy oddzielnie prowadzone do tej pory wątki w końcu się zazębiają i stanowią jedną, zwartą fabułę. Niestety tak wspaniała opowieść została zwieńczona zakończeniem, które pozostawia niedosyt. Wydaje się zbyt proste, wręcz oklepane. Pod tym względem autor poszedł szlakiem utartych tricków, które osłabiają nieco świetne wrażenie, jakie wywiera całość.

Niemniej jednak, na pytanie, czy polecam, bez dwóch zdań odpowiem, że tak. McCammon czaruje słowem i stworzoną przez siebie historią, tworząc opowieść, która zapada w pamięć i z pewnością przypadnie do gustu wszystkim fanom historii postapokaliptycznych.

Przeczytaj recenzję pierwszej księgi "Łabędziego śpiewu".

Za egzemplarz książki do recenzji serdecznie dziękuję Wydawnictwu Papierowy Księżyc