"Marzycielka z Ostendy" Eric-Emmanuel Schmitt

Tytuł Marzycielka z Ostendy
Autor Eric-Emmanuel Schmitt
Wydawnictwo Znak 
Data wydania 2009
Stron 256

Chyba powoli przejada mi się proza Schmitta. Dotąd w ciemno sięgałam po jego książki i za każdym razem przeżywałam prawdziwą czytelniczą ucztę, tym razem jednak kolejne spotkanie odbyło się już bez fajerwerków...

"Marzycielka z Ostendy" to zbiór pięciu opowiadań, z których trzy poznałam już wcześniej po lekturze "Historii miłosnych". Nie rozumiem tego nieustannego powielania się utworów autora w różnych książkach w nieco tylko zmienionych kombinacjach. Może to jeden z powodów, dla których zaczynam odczuwać nie przyjemność, a lekką irytację?

Dwa pierwsze teksty – tytułowa „Marzycielka z Ostendy” oraz „Zbrodnia doskonała” – to właśnie te znane mi już wcześniej. Należą do moich ulubionych opowiadań, jakie wyszły spod pióra Schmitta. Pierwsze to opowieść o starej, sparaliżowanej kobiecie, która zwierza się swemu lokatorowi, że gdy była młodą dziewczyną, miała romans z księciem, którego poznała na pobliskiej plaży. Czy ta historia wydarzyła się naprawdę, czy jest to jedynie wytwór wyobraźni samotnej kobiety, której jedynymi towarzyszami przez wiele lat były piętrzące się w salonie książki? Z kolei drugi opowiada o kobiecie, która po trzydziestu latach szczęśliwego małżeństwa z zimną krwią morduje znienawidzonego męża. Dopiero dwuletni pobyt  w areszcie skłania ją do przeanalizowania prawdziwego powodu, który pchnął ją do popełnienia tej zbrodni. Zakończenie tej historii ściska za serce i na pewno długo jej nie zapomnicie.

Kolejny tekst - „Ozdrowienie” – jest tak bardzo w stylu autora, że nawet gdyby znalazł się z zbiorze nieopatrzonym jego nazwiskiem, nie można by mieć wątpliwości, czyją ręką został napisany. Jego główną bohaterką jest zaniedbana i niepewna siebie młoda pielęgniarka, która pod wpływem jednego z pacjentów zaczyna odkrywać swoją kobiecość i otwiera się na świat. Natomiast „Kiepskie lektury” to lekkie i nieco ironiczne spojrzenie na pewnego profesora żywiącego graniczącą wręcz z obsesją niechęć do beletrystyki i fikcji literackiej. Niestety, jego „nawrócenie” w kierunku literatury popularnej kończy się tragicznie.

Jedyną pomyłką w tym zbiorze jest ostatni, króciutki utwór „Kobieta z bukietem”, który również znalazł się wcześniej w „Historiach miłosnych”. Zabrakło mi w nim puenty, przesłania, ot wyszła z niego taka zwykła zapchajdziura.

Jest bardzo prawdopodobne, że gdybym nie znała wcześniej wspomnianych już opowiadań, zbiór ten zachwyciłby mnie na równi choćby z „Trucicielką”. Tym razem zabrakło mi powiewu świeżości, a dwa nowe teksty, choć poprawne i przyjemne, nie zachwyciły mnie tak, jak to zwykle bywa z prozą Schmitta. A może zwyczajnie zaczęłam dostrzegać, że jego opowiadania oscylują nieustannie wokół tych samych tematów? W najbliższych czasie chyba odpocznę od jego twórczości, może dzięki dłuższej przerwie, będę potrafiła cieszyć się jego opowiadaniami z dawnym entuzjazmem.

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania Book-Trotter.