"Apetyt" Philip Kazan

Tytuł Apetyt
Autor Philip Kazan
Wydawnictwo Znak
Data wydania 2014
Stron 576

Renesansowe Włochy, gorąca miłość i jedzenie, które przyprawia podniebienie o spazmy rozkoszy to perfekcyjne połączenie. Gdy dodamy do tego opowieść snutą pięknym, obrazowym językiem zbliżamy się niemal do ideału. A przynajmniej do powieści „Apetyt” Philipa Kazana. 

XV-wieczna Florencja. Czternastoletni Nino, syn zamożnego rzeźnika, został obdarzony niezwykłym darem – zmysłem smaku, który przekracza wszelkie granice, pozwalając mu odkrywać świat w sposób jakże odmienny od innych ludzi. Gdy jego ukochana Tessina zostaje zaręczona ze znacznie starszym, zepsutym i aroganckim miejscowym arystokratą, Nino znajduje ukojenie jedynie w kuchni tawerny należącej do jego wuja. Szybko zyskuje rozgłos dzięki niezwykłemu kulinarnemu talentowi, którego czarowi ulegają nawet najmożniejsi i najbardziej wybredni. Gdy chłopak zwraca na siebie uwagę Medyceuszy, dostrzega w tym swoją szansę – jeśli zdobędzie wystarczająco wysoką pozycję i majątek, może zdoła odzyskać Tessinę.

Skoro ludzi obdarzonych słuchem absolutnym uważa się za geniuszy, na miano to w pełni zasługuje także Nino posiadający smak absolutny. Jakże wspaniale byłoby trafić na takiego szefa kuchni, a jeszcze lepiej sprowadzić go na stałe do domu… Wyczarowywane przez niego potrawy oszałamiają nawet na kartach powieści, chce się je smakować, wąchać i cieszyć nimi oko. Książka aż pachnie cynamonem i innym przyprawami.

Jest to powieść o niezwykłej miłości do potraw i smaków, której dorównuje tylko miłość do kobiety, którą Nino pokochał jako młody chłopak i która na zawsze pozostała najdroższą jego sercu. Z historii starej jak świat, gdy dwoje zakochanych w sobie młodych ludzi zostaje rozdzielonych ze względu na różnice społeczne i pochodzenie, powstała historia romantyczna i porywająca, a jednocześnie niebanalna. 

Jednak choć miłość to motyw przewodni „Apetytu” to nie ona jest najmocniejszą stroną powieści. Jest nim doskonale pokazany obraz ówczesnej Florencji i Rzymu. Autor pozytywnie zaskakuje świetnym przygotowaniem merytorycznym, z detalami przedstawiając realia ówczesnego życia, w znacznej mierze skupiając się na ich stronie kulinarnej. Wrażenie robią zwłaszcza opisy wystawnych uczt, na których ciasto z wyfruwającymi z niego żywymi gołębiami bądź cukrowe repliki katedr były czymś tak zwyczajnym, że wśród gości nie wzbudzały żadnego zainteresowania. Ciekawostką są także pojawiające się w tle wydarzeń takie postaci jak młody Leonardo da Vinci czy Rodrigo Borgia, późniejszy papież Aleksander VI.

„Apetyt” bywa  porównywany z „Pachnidłem” Patricka Süskinda. Głównych bohaterów obydwu powieści łączy niezwykły dar wyróżniający ich spośród innych ludzi. O ile w przypadku Jeana Baptisty mowa była o nadnaturalnym zmyśle powonienia, o tyle Nino Latini „widzi” prawdziwy obraz świata smakując go. Jednak na tym oraz na bogatych opisach doznań jednego i drugiego podobieństwo to się kończy. Powieść Kazana zdaje się bardziej lekka, a jednocześnie znacznie mocniej osadzona w realiach przedstawionego świata.

Powieść ta przeniosła mnie do XV-wiecznej Italii - była to podróż naprawdę wspaniała i jakże apetyczna, w pełni dopieszczająca zmysły i wyobraźnię. Polecam!

Za egzemplarz książki do recenzji serdecznie dziękuję Wydawnictwu Znak.