"Brudnopis" Siergiej Łukjanienko

Tytuł Brudnopis
Autor Siergiej Łukjanienko
Wydawnictwo MAG
Data wydania 2008
Stron 368

Co jak co, ale literaturę Rosjanie mają doskonałą. Tym razem dałam się porwać Siergiejowi Łukjanience, który swoim „Brudnopisem” przeniósł mnie do współczesnej Moskwy, ale widzianej w zupełnie nowym świetle.

Gdy pewnego dnia dwudziestokilkuletni Kirył Maksimow wraca do domu i zastaje w nim nieznajomą kobietę, nie przypuszcza nawet, że jego życie już nigdy nie będzie takie samo. Okazuje się, że w czasie jego nieobecności niejaka Natasza Iwanowna nie tylko wprowadziła się do jego kawalerki, ale też całkowicie pozbyła się jego rzeczy, twierdząc, że to ona jest prawowitą właścicielką mieszkania. Mało tego, nawet pies Kiryła zachowuje się tak, jakby po raz pierwszy widział go na oczy. Jego dowód osobisty rozsypuje się w pył, a w żadnym z urzędów i instytucji, do których zwraca się Maksimow, nie figuruje nikt o jego nazwisku. W ciągu kilku kolejnych godzin mężczyznę przestają poznawać znajomi, a w końcu nawet rodzice twierdzą, że nigdy nie mieli syna. A to dopiero początek…

„Brudnopis” to nie bez powodu jedna z najsłynniejszych i najbardziej cenionych powieści Siergieja Łukjanienko. Jestem nią bezwstydnie oczarowana i jedyne, czego żałuję w związku z jej lekturą to fakt, że dopiero teraz na nią trafiłam.

Książka zaskakuje praktycznie z każdym kolejnym rozdziałem. Początkowo, gdy śledzimy skazane z góry na porażkę starania Kiryła, by odkryć, kto próbuje pozbawić go mieszkania i tożsamości, można odnieść wrażenie, że mamy do czynienia ze swego rodzaju thrillerem. Jednak pozbawionych racjonalnego wytłumaczenia zdarzeń przybywa ze strony na stronę, aż w końcu wraz z głównym bohaterem zostajemy wrzuceni do fantastycznego świata, w którym wprawdzie nie ma magii, ale siła wyższa, która tej magii niczym nie ustępuje.

Łukjanienko mistrzowsko skonstruował fabułę, nadając jej kształt swoistej matrioszki. Gdy uznajemy coś za pewnik, nagle jak diabeł z pudełka wyskakują nowe fakty i informacje, które całkowicie zmieniają obraz sytuacji. Powieść jest nieprzewidywalna aż do ostatniej strony i to dosłownie, bo właśnie tam pojawia się drobna wzmianka, która nadaje całości nowy wymiar i znaczenie.

Powieść ta nie jest jedynie wciągającą i oryginalną lekturą – losy Kiryła pozwalają autorowi na snucie rozważań na temat wolności człowieka i sensu życia jako takiego. Jakże łatwo jest zmanipulować człowieka zamykając go w złotej klatce i dając pozory wolności. Ludzie są w znacznej mierze konformistami, którym wystarczy zapewnić pewną dawkę wygód, by zamknąć im usta zmusić do uległości. Czy warto buntować się przeciwko władzy, jeżeli jest to walka z góry skazana na porażkę? Czy coś takiego jak szczytne ideały, altruizm i pełna wolność w ogóle mają rację bytu? Pytania można mnożyć, a odpowiedzi i tak nie zawsze są jasne.

Co tu dużo mówić, „Brudnopis” wciągnął mnie od pierwszych stron, pozostawiając z uczuciem niedowierzania, zachwytu i żalu, że skończył się tak szybko. Serdecznie polecam, ta książka po prostu nie może się nie spodobać.

Książkę przeczytałam w ramach wyzwań Blackout oraz Rosyjsko mi.