"Miasteczko Salem" Stephen King

Miasteczko Salem, Stephen King
Prószyński i S-ka, 2009 

Nikogo już nie ekscytują wampiry – sprowadzone w znacznej mierze do roli amantów, straciły swoją krwiożerczość i dzikość, dlatego zaczęły kojarzyć się przede wszystkim z niezbyt lotnymi powieściami dla nastolatek. Jednak kiedy to Stephen King bierze wampira na warsztat, wtedy będzie się działo, uwierzcie mi…

Salem to niewielka, licząca zaledwie tysiąc trzystu mieszkańców, mieścina położona w stanie Maine. To tutaj kilka najpiękniejszych lat swego dzieciństwa spędził poczytny pisarz Ben Mears i to właśnie to miejsce postanawia uczynić bohaterem swojej nowej powieści. W tym samym czasie w miasteczku pojawia się dwóch innych mężczyzn, którzy kupują stary, owiany złą sławą budynek, zwany Domem Marstenów. Jednocześnie w okolicy zaczyna dochodzić do dziwnych zaginięć i wypadków. Bez śladu znika kilkuletni chłopiec, ktoś bestialsko morduje psa i wiesza go na cmentarnej bramie, a jeden z grabarzy umiera nagle na nieznaną chorobę. Dla Salem skończyły się senne, spokojne lata…

Pierwsze rozdziały przybliżają nam sylwetki mieszkańców miasteczka – rodzinę z dwoma małymi synkami, starego nauczyciela, księdza, kierowcę autobusu szkolnego, młode małżeństwo mieszkające w starej przyczepie i wielu innych. Szybko okazuje się, że niemal każdy kryje przed światem swoje brudne myśli i uczynki – alkoholizm, przemoc domową, zdrady. Zło nie przybyło więc do Salem wraz z nowymi mieszkańcami, ono tkwiło już tam od dawna, choć chowało się pod płaszczykiem codzienności.

King w mistrzowski sposób udowodnił, że z dosyć oklepanego motywu pradawnego wampira, który zna chyba każdy czytelnik, choć trochę interesujący się tematem, można stworzyć prawdziwe arcydzieło grozy. Owszem, wiemy, kto stoi za wszystkimi zgonami, a przynajmniej możemy się tego domyślić, jednak to w żaden sposób nie odbiera przyjemności z lektury i nie zmniejsza napięcia, jakie towarzyszy czytaniu kolejnych rozdziałów. Z każdą następną stroną stajemy się coraz bardziej świadomi, że coś się wydarzy i będzie to coś bardzo ZŁEGO.

Autor nie ma oporów przed tym, by pozbawić życia głównych bohaterów bądź ludzi, zwykle w pewien sposób „chronionych” – starców, czy też małe dzieci. I choćby z tego względu powieść naprawdę potrafi przyprawić o gęsią skórkę. Są w niej sceny, które trudno wyrzucić z pamięci nawet kilka lat po lekturze – rozlegające się w środku nocy pukanie w okno pokoju znajdującego się piętrze i cichy szept „Wpuść mnie, proszę” czy też słoneczne przedpołudnie, gdy pewna matka budzi się nie słysząc dziecka, które zawsze zrywało ją z łóżka bladym świtem.

Było to moje trzecie spotkanie z „Miasteczkiem Salem”. Pierwszy raz przeczytałam je ponad dziesięć lat temu, drugi raz po około pięciu latach, ostatni raz przed kilkoma dniami. I muszę przyznać, z lekkim zdziwieniem, ale i ogromną radością, że za każdym razem wzbudzało we mnie te same emocje, w których dominował najprawdziwszy strach i niechęć do otwierania okien, gdy zapadł już zmierzch.

„Miasteczko…” to jedna z moich ulubionych powieści Kinga i stanowi według mnie swoistą kwintesencję jego prozy. Wiem, że jeszcze nie raz do niej powrócę, a póki co, serdecznie Wam ją polecam.

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania Czytam Kinga.