"Obraz pośmiertny" Aleksandra Marinina

Tytuł Obraz pośmiertny

Autor Aleksandra Marinina

Lektor Roch Siemianowski

Wydawca Biblioteka Akustyczna

Czas 7 godz. 10 min.

„Obraz pośmiertny” to moje drugie, bardzo udane, spotkanie z prozą Aleksandry Marininy i stworzonej przez nią bohaterki, Anastazji Kamieńskiej, będącej ciekawą wersją leniwego Sherlocka Holmesa w spódnicy.

Moskwa, lata 90. Milicja rozpoczyna dochodzenie w sprawie morderstwa wschodzącej gwiazdy kina, Aliny Waznis, której zwłoki znaleziono w jej własnym mieszkaniu. Prowadząca śledztwo major Nastia Kamieńska dość szybko typuje głównych podejrzanych – ich grono niestety zaskakująco szybko się powiększa. Okazuje się, że zamknięta w sobie, lecz niewątpliwie utalentowana Waznis, była skonfliktowana nie tylko z inną aktorką, ale także własną rodziną. Jakby tego było mało, prześladował ją tajemniczy „wielbiciel”, a i jej kochanek sprawia wrażenie podejrzanego.

Kamieńska, nie bez powodu słynąca z analitycznego umysłu i niezwykłego talentu do rozwiązywania pozornie niemożliwych do wyjaśnienia spraw, z jednej strony bada motywy podejrzanych, a z drugiej skupia się na odkryciu, jaka naprawdę była Alina. Czy zimną, obojętną na wszystko, wyrachowaną femme fatale, czy jedynie przybrała taką maskę, a jeśli tak, to dlaczego? Co kryje jej przeszłość?

W miarę rozwoju fabuły śledztwo toczy się swoją drogą, a na pierwszy plan wysuwają się wątki osób związanych z Aliną. Są w to w znacznej mierze historie przygnębiające, w których pojawia się motyw odrzucenia, obsesji, zdrady, molestowania seksualnego i pedofilii. Mogłoby się zdawać, że życie każdego z bohaterów zostało naznaczone piętnem, które rzuca cień na jego dalsze losy. Jednak autorka daleka jest od oceniania czegokolwiek lub kogokolwiek, w taki sposób przedstawia kolejne postaci, że wprawdzie współczujemy im lub ich potępiamy, ale raczej nie będziemy zadręczać się później tym, co ich spotkało. Gdyby problemy te zostały poruszone w kryminale skandynawskim, wyszłaby pewnie z tego powieść przytłaczająca i ze wszech miar przygnębiająca. W przypadku „Obrazu pośmiertnego” tak jednak nie jest.

Waśnie dlatego bardzo polubiłam styl Marininy – lekki, nieco żartobliwy, lecz nie popadający w sztuczną lub nadmierną wesołość. Mimo że autorka pisze o zbrodniach, mozolnym prowadzeniu śledztwa oraz ludzkich tragediach, nie epatuje brutalnością czy krwawymi opisami, ale też nie nudzi czytelnika. Ot, snuje swoją opowieść przyjemnie i z przymrużeniem oka.

Prawdziwym smaczkiem są w powieści fragmenty, w których mowa jest o operach, których własnych, oryginalnych interpretacji dokonywała Waznis. Nawet jeśli czytelnik nie jest zainteresowany akurat tą formą sztuki (a muszę przyznać, że sama wiem na jej temat tyle, co nic), są to sceny interesujące i możliwe, że skuszą niektórych do zmiany nastawienia do opery, a przynajmniej wzbudzą chęć poznania niektórych z nich.

Po raz kolejny miałam przyjemność poznać powieść rosyjskiej pisarki w wersji audio w interpretacji Rocha Siemianowskiego i ponownie dałam się całkowicie zauroczyć jego głosowi. Doskonale oddał klimat książki, a słuchanie go było czystą przyjemnością.

Podsumowując, „Obraz pośmiertny” to kolejny bardzo udany kryminał Aleksandry Marininy, idealny na leniwe popołudnie. Z pewnością będzie stanowił lekką i relaksującą odskocznię od przygnębiających i wprawdzie świetnych, ale często ponurych i ciężkich kryminałów skandynawskich. 

Jeśli macie ochotę wysłuchać audiobooka "Obraz pośmiertny", możecie skorzystać z opcji wypożyczenia jej za 50% ceny na stronie Audioapp.pl

Książkę wysłuchałam w ramach wyzwania "Rosyjsko mi".