"Jak zostałem bażantem" Rafał Socha

Wojsko to nie moja bajka. Sprawy militarne nigdy jakoś specjalnie mnie nie interesowały. No dobrze, w ogóle mnie nie interesowały. A jednak wbrew wszelkim przeciwwskazaniom, że nie jest to książka dla mnie, skusiłam się na „Jak zostałem bażantem”. I nie żałuję.

Zapytacie, kim jest „bażant”. Jeśli masz ponad trzydziestkę i jesteś facetem, pewnie to wiesz. Jeśli jesteś młodszy – mogłeś nim zostać, gdybyś urodził się kilka lat wcześniej. Panie wiedzieć nie muszą, bo i skąd. Sama też zostałam oświecona dopiero przez opis na okładce. Tytułowy barwny ptaszek to ni mniej, ni więcej tylko absolwent wyższej uczelni, który odbywał obowiązkowe przeszkolenie wojskowe. 

Takim właśnie bażantem jest główny bohater i narrator powieści, o wiele mówiącym nazwisku Konrad Wallenrod (zbieżność z wiadomym bohaterem zamierzona). Jego historia podzielona została na dwie części. W pierwszej poznajemy realia życia w Szkole Podchorążych Rezerwy (której to skrót nie bez przyczyny nawet niektórzy z jej wykładowców rozwijają jako Spierdolone Pół Roku), typowy dzień zwykłego żołnierza, wypełniony od góry do dołu rozkazami i próbami złamania go. W drugiej fabuła skupia się głównie wokół pewnej akcji zbrojnej, przeprowadzonej podczas pobytu Konrada w jednostce liniowej, w której udział biorą żołnierze oraz… dresiarze z pobliskiej siłowni.

Chociaż ogólny zarys fabuły nie brzmi może szczególnie zachęcająco, książkę czyta się naprawdę świetnie. Autor wypełnił swoją opowieść absurdem i groteską, idealnie współgrającymi z realiami polskiej armii, poczynając od apeli i sposobu prowadzenia ćwiczeń, a na typowo żołnierskich żartach kończąc. Powieść można by potraktować jako jeden wielki żart, gdyby nie fakt, że spod otoczki farsy przebija raczej smętny obraz tego, co dzieje się, a przynajmniej działo się z młodymi ludźmi poddawanymi obowiązkowemu szkoleniu. 

Właściwie jedyne zastrzeżenia, jakie mam do książki, dotyczą jej wydania. Okładka niekoniecznie współgra z treścią, mimo niewątpliwie żołnierskiego ducha znajdującego się na niej mężczyzny. To jednak można wybaczyć, wszak (podobno) nie powinno się oceniać książki po tym, co grafik miał na myśli. Większym problemem jest tragicznie małe marginesy, zwłaszcza te wewnętrzne – aby wyraźnie było widać tekst, książkę trzeba na siłę szeroko otwierać, co nie wychodzi jej na dobre, a poza tym jest zwyczajnie męczące. Nie wygląda to też zbyt estetycznie.

Biorąc pod uwagę tematykę i styl autora, wierzę, że „Jak zostałem bażantem” spodoba się każdemu facetowi. Po jej przeczytaniu jestem równie mocno przekonana, że wojsko to nie tylko męska sprawa, więc i nasza płeć piękna i powabna może dla rozrywki sięgać po takie lektury. I wzdychać z ulgą, że nas na szczęście życie w TAKICH koszarach nie czeka.

Za egzemplarz książki serdecznie dziękuję jej Autorowi.