"Kosogłos" Suzanne Collins

Powoli wracam do świata żywych. Z naciskiem na powoli, bo kontakt ze światem zewnętrznym nadal mam ograniczony do minimum. Najgorszemu wrogowi nie życzę jednoczesnego zapalenia gardła i obydwu uszu, a potem na dokładkę zapalenia zatok. Z tego też powodu na blogu trwała kilkudniowa cisza, a Wasze ostatnie komentarze pozostały bez odpowiedzi. Albo ktoś rzucił na mnie urok, albo takie już moje szczęście - nie wiem, która opcja jest gorsza. To tyle prywaty, a teraz przejdźmy do rzeczy.

Tytuł Kosogłos
Autor Suzanne Collins
Wydawnictwo Media Rodzina
Data wydania 2010 
Stron 376 

W minionym tygodniu na tapecie znalazła się trylogia Suzanne Collins, z której pierwszy tom mnie zachwycił, a drugi lekko rozczarował. Zanim dopadły mnie gorączkowe majaki, zdążyłam jeszcze skończyć „Kosogłos” i muszę przyznać, że jestem bardzo pozytywnie zaskoczona. Wielu uważa go za najsłabszą część i jest rozczarowanych zakończeniem, ale osobiście uważam, że jest znacznie lepszy niż „W pierścieniu ognia”, choć do poziomu jedynki nie doleciał. 

Dla niektórych, zwłaszcza nastoletnich czytelniczek, „Igrzyska śmierci” to opowieść o tragicznej miłości ukazanej na tle dojrzewającej rewolucji w totalitarnym państwie Panem. Dla mnie jest to jednak przede wszystkim opowieść, która pokazuje młodzieży (w końcu do niej jest przede wszystkim skierowana) brutalne mechanizmy władzy, rządów absolutnych i rewolucji, która zjada własne dzieci. 

Ten ostatni punkt został świetnie przedstawiony właśnie w „Kosogłosie”. Collins nie idąc utartymi ścieżkami młodzieżowych powieści dystopijnych, pokazała to, czego już dawno powinna nauczyć nas historia, a czego w swej naiwności bądź głupocie nie nauczyliśmy się do tej pory. Nie ma czegoś takiego jak pokojowa rewolucja, nie istnieje też recepta na nowy wspaniały świat pozbawiony wojen i brudnych gierek, których celem jest zdobycie władzy i największych wpływów. Każda poderwanie do walki, choćby i w słusznej sprawie z biegiem czasu staje się przepychanką wśród tych zasiadających najwyżej, nie będących bezpośrednio zaangażowanych w walkę. W powieści widzimy więc m.in. wysyłanie ludzi na rzeź, poświęcanie tych „niepotrzebnych”, by zrealizować ważniejszy cel, czy wreszcie manipulowanie i wykorzystywanie tzw. bohaterów czy ikon. Warto sobie przy tym zadać pytanie, czy podczas walki o to, w co wierzymy, naprawdę wszystkie chwyty są dozwolone? Czy przejmując metody działania wroga, nie stajemy się gorsi niż on? 

Collins zwróciła również uwagę na inny bardzo istotny aspekt każdego konfliktu zbrojnego – sposób przedstawienia go przez media. Chyba nikt nie łudzi się już, że telewizja pokazuje nam obiektywną prawdę (o ile taka w ogóle istnieje). Każdy materiał można tak zmontować, by bez problemu manipulować emocjami widzów i wszczepiać do ich umysłów jedną, słuszną wizję – to my mamy rację, a wroga trzeba zetrzeć na proch. Ale jeśli „nasi” zupełnie przypadkowo za wroga wezmą dziecko bądź ciężarną kobietę, to już zostanie przemilczane, by nie psuć morale oraz powszechnego przekonania o słuszności prowadzonych walk.

Wpleciona w to historia miłosnego trójkąta z jednej strony jest dosyć schematyczna (piękna niezależna dziewczyna, umięśniony przystojny buntownik oraz łagodny, zawsze wierny i dobry romantyk), z drugiej jednakże wyłamuje się z tego właśnie schematu ze względu na charakter głównej bohaterki oraz zakończenie. Katniss daleko do nastoletniej Julii szlochającej po kątach i szarpanej porywami serca. Owszem, szarpie się i to mocno, miota wręcz między Peetą a Galem, ale jej pobudki nie są tak oczywiste. Zwłaszcza że sami zainteresowani w pełni zdają sobie sprawę z wyrachowania swojej wybranki i zdają się w pełni z nim godzić.

Uważam, że „Kosogłos” to może nie idealne, ale udane zakończenie trylogii, mające więcej wspólnego z szarą rzeczywistością niż bajkowym happy-endem. I bardzo dobrze, gdybym chciała sięgnąć po baśń, wybrałabym „Śpiącą Królewnę” lub „Czerwonego kapturka” i to w wersji skierowanej do dzieci.