"Rose Madder" Stephen King

Tytuł Rose Madder
Autor Stephen King
Wydawnictwo Albatros
Data wydania 2014 
Stron 448 

Przekonywanie Was, że Stephen King jest Królem horroru przez wielkie „K”, jest zupełnie bezcelowe. Podobnie jak oznajmianie, że uwielbiam jego powieści – patrząc na moje poprzedni wpisy, łatwo można się zorientować, ze do jego twórczości podchodzę ze ślepym i bezgranicznym entuzjazmem, którego nie ochładza nawet tych kilka słabszych książek.

Po raz pierwszy czytałam „Rose Madder” przed kilkoma laty i muszę bez bicia przyznać, że nie wywarła wtedy na mnie wielkiego wrażenia. Niewiele też z niej zapamiętałam. Teraz jestem świeżo po jej ponownej lekturze i mam ochotę kopnąć sama siebie w cztery litery za jej wcześniejsze niedocenienie.

Ogólny zarys fabuły pozornie nie zapowiada się zbyt oryginalnie. Oto trzydziestodwuletnia Rose Daniels postanawia opuścić brutalnego męża po czternastu latach koszmaru. W przypadku Normana określenie brutalny jest zresztą dużym niedopowiedzeniem. Mężczyzna ukazujący na co dzień twarz rzetelnego policjanta i śledczego, w zaciszu czterech ścian ujawnia psychopatyczna, sadystyczną naturę, dręcząc i znęcając się nad żoną w sposób, który może przyprawić o mdłości nawet osoby, które niejedno już widziały i słyszały.

Na początku wydaje się, że ucieczka Rose zakończy się powodzeniem. Kobieta przeprowadza się do innego miasta, powraca do panieńskiego nazwiska i po raz pierwszy w swoim życiu znajduje pracę. Kupuje też niezwykły obraz, przedstawiający tajemniczą kobietę w czerwonym chitonie, symboliczny znak odcięcia się od przeszłości i rozpoczęcia wszystkiego na nowo. Niestety, Norman należy do tych mężczyzn, których „się nie porzuca”, rusza w pościg za żoną, krwawo znacząc za sobą trop.

Bardzo ogólnie rzecz ujmując powieści Kinga można podzielić na dwie kategorie – te zawierające wątki fantastyczne („Miasteczko Salem”, „To”, „Cmętarz zwieżąt") oraz te pozbawione elementów nadprzyrodzonych, skupiające się w całości na tym, co tkwi w człowieku („Misery”, „Dolores Claiborne”). „Rose Madder” jest niczym most łączący obydwa typy. Co ciekawe, mimo że zwykle wolę horrory w pierwszym wydaniu, w przypadku tej powieści wątek fantastyczny związany z kupionym przez główną bohaterkę obrazem uważam za niepotrzebny.

King doskonale przedstawił historię Rose, jej trwającą kilkanaście lat gehennę, moment zwrotny będący bodźcem do ucieczki oraz próbę ułożenia życia na nowo. Mamy możliwość wniknięcia w psychikę kobiety zastraszonej i terroryzowanej przez prawie pół swojego życia, która stopniowo zaczyna wierzyć w to, że może być kimś więcej niż workiem treningowym, na którym mąż odreagowuje nawet drobne niepowodzenia. Z drugiej strony mamy wnikliwie przedstawionego Normana, którego człowieczeństwo coraz bardziej zanika w odmętach szalonego, despotycznego i sadystycznego umysłu. Gdyby pozbawić  ją wątku fantastycznego, powieść ta mogłaby być jednym z najlepszych i najmroczniejszych thrillerów psychologicznych.

Wspomniany wątek jednak jest i nie da się go ominąć ani zapomnieć. O ile przez znaczną część książki kryje się gdzieś w tle i można przymknąć na niego oko, o tyle nabiera decydującego znaczenia w zakończeniu tej historii, zwłaszcza na ostatnich jej stronach. Jest to niestety najsłabszy fragment powieści, wprawdzie nie zły, ale psujący nieco ogólne fantastyczne wrażenie.

Smaczkiem dla fanów Kinga jest pojawiająca się kilkukrotnie na kartach powieści jedna z książek autorstwa Paula Sheldona, głównego bohatera wspomnianej wcześniej "Misery". Czyta ją zarówno Rose, jak i jedna z kobiet, które spotyka ona na swojej drodze, wspomnienia o niej pojawiają się również w dość nieoczekiwanych momentach tej historii.

Lekturę „Rose Madder” trudno określić mianem przyjemnej, jest mroczna, brutalna i krwawa, ale trudno się od niej oderwać. W moim prywatnym rankingu powieści Mistrza, wskoczyła na wysoką pozycję i cieszę się, że ponownie po nią sięgnęłam. Wam także gorąco ją polecam!

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania Czytam Kinga.