"W pierścieniu ognia" Suzanne Collins

Tytuł W pierścieniu ognia
Autor Suzanne Collins
Wydawnictwo Media Rodzina
Data wydania 2009 
Stron 359 

Przedwczoraj piałam z zachwytu nad „Igrzyskami śmierci”, że są nowatorskie, świetnie się je czyta i w ogóle są „ach” i „och”. Teraz przyszła kolej zmierzyć się z drugim tomem trylogii i mój entuzjazm oklapł jak pozbawiona wiatru chorągiewka.

[Kolejny akapit zawiera spoiler dotyczący zakończenia poprzedniej części. Jeśli masz ją w planach, uciekaj albo przeskocz dalej.]

„W pierścieniu ognia” to kontynuacja losów Katniss Everdeen, szesnastoletniej zwyciężczyni poprzednich Głodowych Igrzysk. Zaskoczeniem dla wszystkich jest nie tylko wygrana przedstawicielki najuboższego, górniczego Dwunastego Dystryktu, ale także bezprecedensowe zwycięstwo dwojga zawodników. Dzięki zaskakującej decyzji Katniss, udaje jej się uratować również Peetę. Jednak to co dla niej było próbą utrzymaniu przy życiu przyjaciela, zarówno totalitarne władze Kapitolu jak i ciemiężeni mieszkańcy Dystryktów odbierają jako przejaw buntu przeciw ustalonym regułom. Wbrew sobie dziewczyna staje się symbolem powstania, nie zdając sobie sprawy z tego, jakie zagrożenie sprowadza to na jej najbliższych.

Gdy czytałam poprzedni tom, spodobało mi się przede wszystkim podkreślenie wątku związanego z Igrzyskami oraz barbarzyńskimi zasadami rządzącymi życiem mieszkańców państwa Panem. W przeciwieństwie do niemal wszystkich powieści młodzieżowych wątek miłosny był jedynie dodatkiem, wprawdzie istotnym dla samej fabuły, ale jednak pozostającym na bocznym torze. W drugiej części niestety całkowicie się to zmieniło i pierwsza połowa książki skupia się na rozterkach sercowych Katniss. Tym samym „W pierścieniu ognia” niebezpiecznie zbliżyło się do pozostałych młodzieżówek, w których mamy miłosny trójkąt, a główna bohaterka nie potrafi rozeznać się we własnych uczuciach.

Druga połowa książki jest już jednak znacznie lepsza, punkt ciężkości ponownie przenosi się bowiem na ukazanie bezwzględnych i brutalnych realiach życia w państwie totalitarnym. Panem jest wprawdzie fantastycznym, futurystycznym tworem, ale mechanizm postępowania władzy niemal do złudzenia przypomina to, co działo się w krajach komunistycznych. Zastraszanie, zmuszanie do współpracy pod groźbą utraty najbliższych osób i medialna propaganda przekonująca, że wszystko jest cacy, podczas gdy dookoła panuje terror i strach, brzmią bardzo znajomo. Świetnie został także pokazany świat mediów i reality show wraz z całym ich zakłamaniem, grą pod publiczkę i manipulowaniem widzami, którzy bezwolnie dają się ogłupiać temu, co widzą na szklanym ekranie. 

Jestem ciekawa, jak autorka rozwinie fabułę w trzecim tomie. Po cichu liczę, że to rewolucja w Panem, a nie wątek miłosny będzie na pierwszym planie. Przekonam się już za kilka godzin, a Wy wkrótce, bo nie omieszkam podzielić się wrażeniami z lektury.