"Bastion" Stephen King

Bastion, Stephen King
Albatros, 2014  

Najobszerniejsza i przez wielu uznawana za najlepszą z powieści Stephena Kinga już za mną. W chwili gdy odkładałam ją na półkę, miałam ochotę zapytać, jak mam teraz dalej żyć, ale w porę przypomniałam sobie, że zmienił nam się premier. Zerknięcie na dziesiątki nieprzeczytanych książek na regałach też pomogło.

Wielu czytelnikom, zwłaszcza tym nie do końca orientującym się w temacie, King kojarzy się przede wszystkim z horrorem, w ludzkim bądź paranormalnym wydaniu. Jednak mimo że w „Bastionie” pojawiają się jego elementy, jest on przede wszystkim powieścią postapokaliptyczną. I trzeba to przyznać – doskonale napisaną.

A zaczęło się tak zwyczajnie… W jednej ze ściśle chronionych baz wojskowych naukowcy opracowali idealną broń biologiczną – wirusa, na którego nie ma lekarstwa ani szczepionki i który doprowadza do śmierci w błyskawicznym tempie. Problem w tym, że coś idzie nie tak i wirus wydostaje się z laboratorium, zbierając krwawe żniwo i zataczając coraz szersze kręgi. Początkowo media donoszą o epidemii supergrypy, na którą zapadają mieszkańcy kolejnych stanów. Niby nic nadzwyczajnego, ale kiedy chorzy zaczynają masowo umierać, do wszystkich zaczyna docierać, że coś jest mocno nie tak.

W ciągu zaledwie dwóch tygodni Ziemia staje się masowym grobowcem, lecz dla tych nielicznych, którzy przetrwali, prawdziwa walka dopiero się rozpoczyna. Upadek cywilizacji w wielu budzi najgorsze i najniższe instynkty, brutalne prawo dżungli chyba nigdy nie było tak wyraźnie wprowadzone w życie. Gdy nie ma już świata, jaki wszyscy znali, obowiązujące w nim prawa również przestają obowiązywać. Człowiek to jednak nieprzewidywalne stworzenie i niejako dla kontrastu, dla niektórych ta ekstremalnie kryzysowa sytuacja staje się punktem zwrotnym w życiu i okazją do ocalenia i wydobycia na światło dzienne dobra tkwiącego głęboko w zakamarkach duszy.

Wśród ludzi ocalałych zarówno po dobrej, jak i tej mrocznej stronie, można znaleźć przedstawicieli niemal wszystkich warstw społecznych. Obozy tych, którzy przetrwali, przypominają więc nieco specyficzne „arki Noego”, w których schronienie znaleźli inżynierowie i wykładowcy akademiccy, zwykli sprzedawcy i mechanicy, policjanci i kryminaliści, lekarze i nauczycielki, studentki i nastolatki z napompowanym ego. Nie brak też całego zastępu najgorszych szumowin i osób chorych psychicznie. Barwny przekrój społeczeństwa w pigułce.

Charakterystyczną cechą twórczości Kinga są doskonale stworzone, wielowymiarowe postaci, a w „Bastionie” pokazał on prawdziwy kunszt. I to nie w przypadku dwóch-trzech głównych postaci, ale całej ich plejady, bowiem znaczącą rolę odgrywa tutaj co najmniej kilkanaście osób, a każda z nich została nakreślona w sposób przemyślany i – co najważniejsze – bardzo realistyczny.

Powiedzieć, że książka jest obszerna to dość znaczne niedopowiedzenie. Najnowsze wydanie „Bastionu” liczy ponad 1160 stron, a gdyby powiększyć nieco czcionkę do rozmiaru zapewniającego naprawdę komfortową lekturę, liczyłoby pewnie kilkaset stron więcej. Niektórych to zraża, ale niepotrzebnie. W przeciwieństwie do niektórych powieści Mistrza, w tej udało mu się uniknąć dłużyzn i – tak wiem, zabrzmi to bardzo sztampowo - powieść czyta się jednym tchem. 

Jakiś czas temu z przyjemnością przeczytałam „Łabędzi śpiew” Roberta McCammona, często porównywany właśnie do „Bastionu”. Dopiero teraz jestem w stanie ocenić, na ile trafne jest zestawienie tych dwóch tytułów i ile mają punktów stycznych. I muszę przyznać, że faktycznie coś jest na rzeczy – poczynając od zagłady niemal całej ludzkiej populacji, a na zabarwioną fantastycznymi wątkami walkę Dobra ze Złem kończąc. Na tym jednak podobieństwa się kończą, każda z nich stanowi odrębny, ale napisany z równie wielkim rozmachem, przykład doskonałej literatury postapokaliptycznej.

Podsumowując, „Bastion” to pozycja obowiązkowa nie tylko dla wielbicieli Kinga, ale wszystkich tych, których fascynują prawdopodobne wizje świata po zagładzie. Zwłaszcza, że wersja przedstawiona w tej powieści, a przynajmniej jej pierwsza część poświęcona przyczynom katastrofy i opisom wydarzeń w pierwszych tygodniach, jest przerażająco prawdopodobna. P O L E C A M!

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania Czytam Kinga.