"Córki marionetek" Maria Ernestam

Tytuł Córki marionetek
Autor Maria Ernestam
Wydawnictwo Czwarta Strona
Data wydania 2015
Stron 432

„Córki marionetek” intrygują okładką, choć jednocześnie jej widok przyprawia mnie o dreszcze. W lalkach, a tym samym marionetkach, jest coś przerażającego, podobnie zresztą jak w starych, lekko skrzypiących karuzelach. A to właśnie one, obok mieszkańców niewielkiego szwedzkiego miasteczka, są pełnoprawnymi bohaterami powieści Marii Ernestam.

Przed trzydziestu laty ojciec jedenastoletniej wówczas Mariany został zamordowany, a jego ciało przywiązano do rodzinnego skarbu – zabytkowej karuzeli. Policja nigdy nie odnalazła zabójcy, nie natrafiono na żadne dowody ani poszlaki i dość szybko uznano, że sprawa na zawsze pozostanie niewyjaśniona.

Mariana i jej siostry nigdy do końca nie pogodziły się ze śmiercią ojca. Każda z nich znalazła ucieczkę przed nienazwanymi głośno uczuciami i poczuciem krzywdy w tym, co najbardziej kochały robić. Mariana przejęła po matce sklep z zabawkami i teatr marionetkowy, Elena otworzyła cukiernię, a Karolinie spokój przyniosło malowanie. Ich życie, podobnie jak innych mieszkańców, toczy się spokojnie aż do dnia, gdy w miasteczku zjawia się amerykański pisarz szukający materiałów do swojej książki. Jego przyjazd oznacza zmiany, które nie każdemu się podobają, a senna i przyjazna dotąd atmosfera staje się coraz bardziej napięta, co musi w końcu doprowadzić do wybuchu.

Napis na okładce głosi, że jest to „trzymający w napięciu thriller psychologiczny osadzony w bajkowym krajobrazie szwedzkiego miasteczka”. Taka reklama zobowiązuje i zapowiada fascynującą lekturę, jednak nie mogę się z nią w pełni zgodzić. Mimo że klimat spokojnej miejscowości, w której zaczynają dziać się niepokojące wydarzenia, został stworzony po mistrzowsku, powieści daleko do thrillera. Bardzo daleko. Dlatego osoby szukające w niej napięcia, mrożących krew w żyłach mrocznych zagadek, czy tropienia zabójcy mogą się solidnie rozczarować. Akcja toczy się bardzo powoli, wręcz od niechcenia i tak naprawdę wcale nie o odkrycie tajemnic z przeszłości naprawdę w niej chodzi.

Jedno trzeba autorce przyznać – wykreowała doskonały psychologiczny obraz bohaterów i to nie tylko postaci pierwszoplanowych, ale również tych pojawiających się gdzieś w tle, choć oczywiście siłą rzeczy uwaga skupia się na Marianie i jej siostrach. Właśnie tak odebrałam tę powieść – jak napisaną pięknym językiem historię o ludziach w odmienny sposób radzących sobie z traumatycznymi wydarzeniami z przeszłości. Szukającymi ucieczki w codzienności i rutynie, obawiającymi się głośno wyrazić to, co czują naprawdę. Niemal każdy z bohaterów zmaga się z czymś, co w mniejszym lub większym stopniu naznaczyło jego życie na zawsze – niewyjaśnioną, brutalną śmiercią rodzica, odrzuceniem przez otoczenie, znęcaniem się, wzmagającym się z roku na rok poczuciem niższości i rozgoryczenia.

Powieść dotyka również innego delikatnego tematu – odrzucenia i braku akceptacji tych, którzy się wyróżniają i nie wtapiają w otoczenie. Nie ma tu znaczenia, czy chodzi o pochodzenie, czy styl życia. Ludzie potrafią być okrutni, zwłaszcza kiedy poczują siłę będąc w grupie, wielu zdaje się wówczas tracić zdrowy rozsądek, kierując się ślepo tym, co mówi im najsilniejsza, najczęściej pozbawiona skrupułów, jednostka.

Podsumowując, „Córki marionetek” to interesująca i warta poznania pozycja, ale nie należy sięgać po nią nastawiając się na typowy, skandynawski thriller. To napisana subtelnym językiem powieść psychologiczna, w której element kryminalny stanowi zaledwie jeden z wielu wątków i jest dopiero punktem wyjścia do podjęcia dyskusji na zupełnie inne tematy. Co więcej, jest to historia oparta na prawdziwych wydarzeniach, pokrótce opisanych przez autorkę w posłowiu. Z nastawieniem na taką książkę, serdecznie ją Wam polecam.

Za egzemplarz książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Czwarta Strona.