"Księżniczka z lodu" Camilla Läckberg

Tytuł Księżniczka z lodu 
Autor Camilla Läckberg
Tom 1
Wydawnictwo Czarna Owca
Rok wydania 2012
Stron 424

Oto przybyła do mnie królowa szwedzkiego kryminału i jej pierworodne dziecię. Niestety, gdyby nie wcześniejsze spotkanie z autorką przy okazji „Fabrykantki aniołków”, optowałabym raczej za jej detronizacją, bowiem „Księżniczka z lodu” niczym nie powala na kolana.

Spokój niewielkiej, urokliwej miejscowości Fjällbacka pryska jak bańka mydlana, gdy w jednym z domów zostają znalezione zwłoki 35-letniej Aleksandry Wijkner, leżącej w wannie z podciętymi żyłami. Dość szybko okazuje się, że było to jedynie pozorowane zabójstwo, a jego motywów należy szukać w odległej przeszłości, która kryje wiele sekretów. Śledztwo prowadzi jej dawny znajomy z dzieciństwa, Patrik Hedström, swoje własne dochodzenie rozpoczyna również dawna przyjaciółka Aleksandry, Erika Falck.

„Księżniczka z lodu” otwiera ośmiotomowy cykl o Fjällbace z Eriką i Patrikiem w rolach głównych. Jako pierwsza część jest poprawna, ale szczerze mówiąc na tle wielu innych powieść z tego gatunku nie wyróżnia się jakoś szczególnie. Spodziewałam się czegoś znacznie lepszego, zwłaszcza że Camilla Lackberg określana jest mianem skandynawskiej mistrzyni kryminału. Dzięki „Fabrykantce aniołków”, zamykającej tę serię, wiem, że kolejne pozycje są bardziej obiecujące, ale uczucie niedosytu i lekkiego zawodu pozostają.

Wątek kryminalny jest interesujący, ale dosyć przewidywalny, co prawdopodobnie wynika z faktu, że autorka dopiero debiutowała na tym polu. Tajemnica z przeszłości jest wprawdzie mroczna i paskudna, ale podrzucane co pewien czas podpowiedzi i tropy mogą naprowadzić czytelnika na rozwiązanie wcześniej niż parę prowadzącą dochodzenie.

A pozornie to taka sielankowa miejscowość...

Obok intrygi osnutej wobec morderstwa Aleksandry, równie istotny, o ile nawet nie ważniejszy, jest wątek obyczajowy, skupiony na postaci Eriki i jej najbliższych. Mamy okazję przyjrzeć się bliżej jej relacji z Patrikiem, która stopniowo nabiera coraz żywszych rumieńców, oraz młodszą siostrą, tłamszoną i terroryzowaną przez męża-sadystę, w którego - mimo kolejnych siniaków - nadal jest zapatrzona jak w obrazek. Całość wypadłaby jednak lepiej, gdyby postaci nie były tak szablonowe – Patrik nie posiada wad, jest chodzącym ideałem, uosobieniem marzeń każdej kobiety (i teściowej!), Anna daje się poniewierać, wierząc, że „sama prowokuje męża do bicia, bo nie jest wystarczająco dobrą żoną/kochanką/matką, itd. Sama Erika jest sympatyczna i bystra, ale nie dostrzegłam w niej tej wyjątkowości, którą dostrzegają wszyscy dookoła niej.

Podsumowując, „Księżniczka z lodu” wzbudziła we mnie raczej chłodne uczucia. Nie dlatego, że jest kiepską powieścią, bo oceniając ją obiektywnie jest całkiem niezła, ale dlatego że spodziewałam się po niej znacznie więcej. Mam nadzieję, że kolejne podejście do prozy autorki będzie znacznie lepsze.