"Sezon burz" Andrzej Sapkowski

Sezon burz, Andrzej Sapkowski
superNOWA, 2013

Nie mam w tym tygodniu szczęścia do lektur. Najpierw przyszło rozczarowanie opowiadaniami Ketchuma, ale to było do przeżycia, bo związek uczuciowy z autorem jeszcze nie został nawiązany. Druga czytelnicza wpadka znacznie bardziej ciąży mi na duszy, bo dotyczy ukochanej postaci polskiej fantastyki. Panie Sapkowski, złamał mi Pan serce, a w dodatku pokruszył na kawałki. Kawałeczki wręcz, okruszki mikroskopijne. A nawet jeszcze mniejsze.

„Sezon burz” nieoczekiwanie wskrzesił (choć to wyrażenie wyjątkowo nieprecyzyjne) Geralta z Rivii, co tuż po jego premierze zaowocowało wysypem całkowicie sprzecznych recenzji. Niektórzy się zachwycili, inni oskarżyli autora o odcinanie kuponów od sławy. Ja suponować (mądre słówko, by wczuć się w klimat książki) mu patrzenia jedynie na korzyści materialne nie będę, ale z żalem stwierdzam, że Biały Wilk powinien pozostać tam, gdzie był i nie wyściubiać więcej nosa, bo odgrzewany kotlet nigdy nie smakuje tak, jak powinien.

Na szczęście książka nie jest kontynuacją „Pani Jeziora”, bo mogłoby się to zakończyć całkowitym fiaskiem. Nie jest też typowym prequelem, choć jej akcja toczy się tuż przed wydarzeniami opisanymi w opowiadaniu Wiedźmin, które otwiera „Ostatnie życzenie”. Fabuła „Sezonu burz” jest w prosta – po walce z kolejnym stworem Geralt zostaje wplątany w intrygi czarodziejów, w wyniku których nie tylko traci swoje wiedźmińskie miecze, ale i zostaje zmuszony do przyjęcia zlecenia, na które nie ma ochoty. 

Teoretycznie wszystko jest tu na swoim miejscu – kilka potworów, które trzeba ubić, podstępna, acz powabna czarodziejka, wiążąca Wiedźmina w swej sypialni, niepoprawny Jaskier, kilka nawet niezłych żartów. Problem w tym, że zabrakło tego, co najistotniejsze – niesamowitego klimatu i słodko-gorzkiej ironii, które sprawiły, że „Ostatenie życzenie” i „Miecz przeznaczenia” przeczytałam od deski do deski po kilka razy i dzięki którym zakochałam się w literaturze fantasy. Ten pierwszy, „prawdziwy” Wiedźmin był niczym objawienie, ten ostatni wydaje się dosyć nijaki. Zwłaszcza pierwsze rozdziały nie nastrajają zbyt optymistycznie, akcja się ciągnie, humor jakiś przyciężkawy, a kradzież mieczy raczej trudno nazwać zapowiadanym trzęsieniem ziemi. Druga połowa książki bardziej wpasowała się w wiedźmińskie klimaty, jest lepsza, czyta się ją znacznie płynniej, ale z kolei rozczarowuje zakończeniem.

Patrząc obiektywnie, powieść nie jest zła sama w sobie, ale wypada blado (BARDZO blado) w porównaniu z opowiadaniami i pięcioksięgiem, stąd też i moje rozczarowanie. Plus taki, że postanowiłam odświeżyć sobie cały cykl, żeby nacieszyć się tym prawdziwym, oryginalnym Wiedźminem.