"The Walking Dead: Droga do Woodbury" Robert Kirkman, Jay Bonansinga

Tytuł The Walking Dead.
Droga do Woodbury
Autor: Robert Kirkman,
Jay Bonansinga
Wydawnictwo SQN
Data wydania 2014
Stron 336

Mówi się, że człowiek człowiekowi wilkiem, a zombie zombie zombie i chyba nic nie oddaje tego uroczego powiedzonka lepiej niż seria The Walking Dead.

„Droga do Woodbury” to wprawdzie drugi tom cyklu, ale nie jest to kontynuacja świetnych „Narodzin Gubernatora”, a raczej spin-off dość luźno związany z historią niepoczytalnego Philipa Blake’a. Tytuł wiele mówi o jej treści – jest to historia niejakiej Lilly Caul, która w towarzystwie niewielkiej grupy osób wystarczająco twardych i mających szczęście, by przetrwać pierwszą fazę zombie-apokalipsy, podróżuje w poszukiwaniu bezpiecznego miejsca. O ile takie w ogóle istnieje w świecie, po którym wałęsają się hordy „kąsaczy”, polujących na ludzkie mięso. 

Pierwsza część książki skupia się na podróży głównych bohaterów i ich walce o przetrwanie. Grupa jest niewielka i tak zróżnicowana, jak tylko jest to możliwe – należą do niej: chorobliwie wręcz tchórzliwa atrakcyjna młoda kobieta, silny i odważny olbrzym o gołębim sercu, medyk-weteran z problemem alkoholowym i dwoje narkomanów. Podczas wspólnej wędrówki zbliżają się do siebie, ich drogi rozchodzą się jednak w tytułowym Woodbury, dość tajemniczym mieście, na które trafiają w trakcie podróży.

Na przedstawieniu realiów życia w tej jedynie pozornie bezpiecznej przystani skupia się część druga. Woodbury jest trzyma twardą ręką przez Blake’a, zwanego Gubernatorem. To co ma zapewnić ludziom przetrwanie, okazuje się siedliskiem zła i szaleństwa. Biorąc pod uwagę fakt, że świat przypomina piekło, o jakim nie śniło się Dantemu, łatwo odgadnąć, że przeżyć mogą w nim tylko jednostki, które przynajmniej do pewnego stopnia poświęcą swoje człowieczeństwo. Walka o przetrwanie jest bezwzględna i – nie oszukujmy się – dobre serce oraz empatia zawsze przegrają w niej z egoizmem i brutalną siłą. Akurat to zostało pokazane w powieści w naprawdę bardzo obrazowy i czytelny sposób, co świadczy na korzyść autorów, nie bawiących się w smętne, chwytające za serce historyjki. Zwłaszcza, że pokazali upadek człowieczeństwa nie szczędząc opisu latających flaków, toczących się głów i odgłosów rozgryzania mózgu na pół.

Szwankuje natomiast fabuła, rozwijająca się w nieprzyjemnie przewidywalny i niestety schematyczny sposób. Byłam zaskoczona dosłownie RAZ, gdy postać, która teoretycznie powinna dotrwać do końca tej historii, pożegnała się z czytelnikami znacznie wcześniej. Po tego typu powieściach nie oczekuję nie wiadomo jak zawiłej i spektakularnej akcji, jednak w porównaniu z „Narodzinami Gubernatora”, drugi tom cyklu wypada dosyć blado i z pewnością nie spełnia wszystkich pokładanych w nim nadziei.

Po „Drogę do Woodbury” powinni sięgnąć przede wszystkim fani serialu i komiksów „The Walking Dead”, zwłaszcza że książka jest do pewnego stopnia ich uzupełnieniem. Fani powieści o zombie, zwłaszcza szukających lekkiego czytadła, w którym trup ściele się gęsto i w rozczłonkowanych porcjach, także powinni czuć się nią dość usatysfakcjonowani. Szkoda tylko, że autorzy obniżyli loty w porównaniu z poprzednią częścią. Liczę na to, że stojący następny w kolejne „Upadek Gubernatora” nie okaże się upadkiem całej serii…

Za egzemplarz książki do recenzji serdecznie dzięuję Wydawnictwu SQN.