"Trzeba to zabić" Piotr Kulpa

Tytuł Trzeba to zabić
Seria Pan na Wisiołach
Tom 3
Autor Piotr Kulpa
Wydawnictwo Videograf 
Rok wydania 2014
Stron 376

I tak oto historia niefortunnej przeprowadzki trojga mieszczuchów do zabitych dechami Wisiołów dobiegła końca. Ostatni tom trylogii Piotra Kulpy, pod jakże uroczym i wiele mówiącym tytułem „Trzeba to zabić”, prostuje wszystkie wątki i wyjaśnia tajemnice nagromadzone w poprzednich częściach. Czy jest wystarczająco dobry, by sprostać wysokim oczekiwaniom? Nie do końca. Ale i tak warto go przeczytać.

[Spoiler! Jeśli jeszcze nie czytałeś drugiego tomu, uciekaj od razu do czwartego akapitu.]

Od wydarzeń opisanych w „Krzyku mandragory” minęło pięć lat. Tymoteusz Smuta – uznany za psychopatę i wielokrotnego mordercę - odsiaduje wyrok w zakładzie psychiatrycznym gdzieś na Pomorzu. Magda przeprowadza się do Bełchatowa, gdzie otwiera prywatną praktykę i wychowuje dzieci – nastoletniego Czarka, który niespodziewanie odzyskał głos oraz kilkuletnią Anielkę, owoc romansu z Cyganem Gajgaro. 

Niezwykłe zdolności Czarka potężnieją, są jednak niczym w porównaniu z tym, co potrafi jego ciężko chora i doświadczona przez los siostrzyczka. Będą im one potrzebne, bowiem po kilku latach względnego spokoju, zło tkwiące w Wisiołach ponownie budzi się do życia i konfrontacja z demonicznym Gajgaro i jego jeszcze bardziej upiorną ukochaną jest nieunikniona.

[Koniec spoilerów]

Zmiana scenerii oraz przesunięcie akcji w czasie było dużym zaskoczeniem i niestety nie do końca wyszło powieści na dobre. Specyficzny klimat Wisiołów był jednym z kluczowych elementów, które składały się na atmosferę strachu i niepewności, dlatego bez niego to już nie jest to samo. Jednocześnie wątki paranormalne pojawiły się z pełną mocą i w całej okazałości – duchy, telekineza, ożywianie zmarłych, wpływanie na cudzą wolę i przejmowanie ciał to główne, ale nie jedyne ich przejawy. Wzbudzają grozę, choć w nieco innym wymiarze niż wcześniej, niektóre sceny są przy tym mocno niesmaczne (jeśli nie lubicie robactwa, lepiej ograniczcie przekąski podczas lektury ). Z drugiej strony, można w pewnym momencie odczuć przesyt i zamęt, bowiem dzieje się tu chyba nieco zbyt wiele. A przynajmniej autor podał to w zbyt chaotyczny sposób.

W ogólnym rozrachunku nie jest jednak źle, głównie dzięki naprawdę dobremu warsztatowi Piotra Kulpy, który sprawia, że opowieść po prostu sama z siebie płynie i czyta się ją błyskawicznie. Sama książka też jest dobra, a wszelkie marudzenie pojawia się głównie dlatego, że wypada słabiej od dwóch poprzednich. Autor sam sobie postawił wysoko poprzeczkę i niestety jej nie dosięgnął.

A tak na marginesie, okładki całej trylogii są po prostu obłędne i jedyne w swoim rodzaju. Niby proste, lekko przerysowane, a jednocześnie przyprawiające o ciary i sprawiające, że zaczyna się odczuwać pewien niepokój. Świetnie też komponują się z treścią każdego z tomów, zwłaszcza pierwszy i trzeci, na których widzimy głównych bohaterów tej historii.

Podsumowując, mimo że ostatnia część wieńcząca „Pana na Wisiołach” jest słabsza od dwóch poprzednich, całość trzyma naprawdę bardzo wysoki poziom. Ośmielę się stwierdzić, że jest to obecnie jedna z najlepszych powieści (traktując ją jako jedną całość) grozy, jakie wyszły spod pióra polskiego autora. W moim rankingu zdetronizowała już „Czarny wygon” i „Dom na Wyrębach” Stefana Dardy, choć te przez wiele lat mocno trzymały się szczytu. Gorąco polecam wszystkim miłośnikom gatunku.

Trylogia "Pan na Wisiołach":

1. Mroczne siedlisko

2. Krzyk mandragory

3. Trzeba to zabić

Za egzemplarz książki do recenzji serdecznie dziękuję Wydawnictwu Videograf