Wyginasz śmiało ciało? Jeśli tak, to gra z królem
Julianem w tle jest dla Ciebie. Jeśli masz z tym problem, nic straconego, bo
chociaż pląsy, tany, gromkie śpiewy i
wszelka zabawa są odzakazowane – jak głosi hasło na pudełku – to w trakcie
samej gry będzie się liczył tylko refleks. „Niech żyje król Julian” to nasz wakacyjny hit i gramy z Młodą
do upadłego.
Wcielając się w role lemurów na imprezce organizowanej
przez króla Juliana, gracze biorą udział w konkursie tańca. W trakcie gry
rzucają trzema kostkami z instrukcjami tanecznymi, a następnie zagrywają karty
tańca pasujące do powstałych wzorów. Wygrywa najszybszy!
Gra mieści się w małym, kieszonkowym pudełku, dzięki
czemu można zabrać ją dosłownie wszędzie. W środku znajdziemy:
- 1 planszę parkietu
- 54 karty tańca
- 3 kostki instrukcji tanecznych
- instrukcję
Przed rozpoczęciem gry umieszczamy planszę parkietu na
środku stołu, aby każdy miał do niej swobodny dostęp, a następnie rozdajemy wszystkie
karty tak, by wszyscy mieli taką samą ich liczbę. Gracze układają swoje karty w
stosiki, a do ręki biorą dziesięć z nich (jeśli gramy z małymi dziećmi, można
ograniczyć liczbę kart do sześciu, aby łatwiej mieściły się w małych łapkach).
Kart nie pokazujemy przeciwnikom, aby nie ułatwiać im gry, rzecz jasna. Teraz
możemy zaczynać.
Gracz, który rozpoczyna dostaje trzy kostki, z których
każda opisuje inny aspekt tańca:
- kostka z kolorami określa kolor karty do zagrania
- kostka z lemurami określa lemura, którym zagrywamy (do wyboru są Julian, Mort i Maurice)
- kostka z numerami określi liczbę lemurów znajdujących się w rogu karty
Podczas swojej tury gracz rzuca kolejno kostkami, przy czym
sam wybiera kolejność rzutu. Po każdym należy zagrać pasującą kartę na planszę
parkietu. Za każdym razem jednak trzeba tak dobierać karty, by pasowały do
wszystkich rzuconych kostek. Np. najpierw gracz rzuca kostką z kolorami i
trafia na zieleń – wtedy gracze jak najszybciej starają się wyłożyć swoją
zieloną kartę na parkiet (liczy się tylko karta gracza, który był najszybszy,
reszta zabiera swoje karty z powrotem do ręki). Następnie gracz rzuca kostką z
lemurami i trafia na Morta – wtedy gracz muszą wyłożyć zieloną kartę z Mortem, itd.
Po każdym wyłożeniu karty, należy dobrać kolejną kartę ze
swojego stosiku, tak by zawsze w ręku trzymać taką samą ich liczbę. Wygrywa
ten, kto pozbędzie się wszystkich swoich kart.
Zasada, kto pierwszy, ten lepszy niespecjalnie sprawdziła
się w naszym przypadku. Razem z córeczką dałyśmy się porwać magii tańca
lemurów, chociaż dopiero po drobnych modyfikacjach. Zamiast, jak podaje
instrukcja, grać według zasady kto pierwszy ten lepszy, każdy z graczy wykładał
karty wtedy, gdy trzymał w ręku te pasujące do danego rzutu kostkami. Dzięki
temu gra była równie dynamiczna, ale też mniej chaotyczna i zwyczajnie bardziej
nam się spodobała.
Od czasu tej drobnej zmiany, gramy w nią codziennie.
Dlatego jeśli szukacie szybkiej, zabawnej gry dla swoich dzieci (i nie tylko),
wygibasy z Julianem będą dobrym rozwiązaniem.
Za egzemplarz gry do recenzji serdecznie dziękuję Wydawnictwu Phalanx
Komentarze
Prześlij komentarz