Po świetnej Piątej porze roku przyszła pora na Wrota obelisków, drugi tom trylogii Pęknięta
Ziemia. Apetyt zaostrza fakt, że
obydwie powieści uhonorowano nagrodą Hugo; część drugą zaledwie kilka dni temu.
Wydarzenia przedstawione we Wrotach obelisków stanowią bezpośrednią kontynuację tych z
pierwszego tomu, dlatego niezbędna jest znajomość Piątej pory roku. Stąd też możliwe w recenzji możliwe są drobne
spoilery dotyczące pierwszego tomu – kto jeszcze nie czytał, niech zapamięta,
że warto sięgnąć, a kto już ma pierwszy tom trylogii za sobą, zapraszam do
dalszej lektury.
Nadchodzi kolejna piąta pora roku, sezon zniszczenia i
kataklizmów, i wiele wskazuje na to, że będzie on znacznie dłuższy i bardziej
destrukcyjny niż wszystkie inne do tej pory. Essun, poszukująca swej
dziesięcioletniej córki, którą uprowadził ogarnięty szaleństwem i nienawiścią
ojciec, jest zmuszona przerwać podróż i schronić się w niezwykłej, podziemnej
wspólnocie, Castrimie. Ku swemu zaskoczeniu spotyka tam Alabastra, który będąc
u kresu sił, próbuje przekonać ją do działania, które zmienią losy świata.
W tym samym czasie, daleko na południu, córka Essun,
Nassun staje się coraz bardziej świadoma posiadanych mocy, z powodu których jej
ojciec tak bardzo jej nienawidzi i które stara się z niej wykorzenić. By tego
dokonać, mężczyzna prowadzi córkę do okrytej legendą i tajemnicą wspólnoty,
gdzie władzę pełnią Stróże, którzy sprzeniewierzyli się zasadom swej
społeczności.
Już w trakcie lektury Piątej
pory roku, zafascynował mnie stworzony przez Jemisin świat, Bezruch, w
którym prawa przyrody i fizyki w zgrabny i zaskakująco logiczny sposób współgrają
z magią. Wrota obelisków zdradzają
więcej zagadek i pozwalają lepiej zrozumieć zdolności, dzięki którym ludzie
zwani górotworami są w stanie kształtować rzeczywistość wokół nich i wpływać na
otaczające ich ziemię, skały, a nawet powietrze. Znienawidzeni przez zwykłych,
pozbawionych mocy ludzi są obiektem istnych polowań na czarownice, a przy tym
wykorzystywani niczym poskromione zwierzęta.
W Bezruchu istnieje jeszcze jedna rasa, którą z naszego
punktu widzenia trudno określić w pełni ludzką, tzw. zjadacze kamieni. W
pierwszym tomie tworzyli zagadkę, odstraszając brakiem uczuć i emocji,
długowiecznością i ciałami wyciosanymi ze skał. W drugim autorka zdradza znacznie
więcej na ich temat, ujawniając częściowo ich pochodzenie i sposób postrzegania
świata. Dzieje się to głównie dzięki narracji prowadzonej przez Hoę, który
pośrednio ujawnia poglądy na różne sprawy. Znaczącą rolę odgrywają również
wypełnione mocą, tajemnicze obeliski, których natura okazuje się bardziej
skomplikowana niż można się było spodziewać.
Trylogia Pękniętej Ziemi to nie tylko porządna
fantastyczna opowieść o katastroficznym świecie przyszłości, w historii Essun i
jej bliskich można się bowiem dopatrzyć znacznie więcej. N.K. Jemisin porusza
także jakże współczesny i aktualny problem ksenofobii i nienawiści do tego, co nieznane,
niezrozumiałe, czy po prostu inne. Nienawiści, która zaślepia i zmienia
człowieka w bestię, która zagraża nawet tym, którzy byli mu dotąd najbliżsi. Nienawiści,
z którą się nie dyskutuje, ponieważ jest tak głęboko zakorzeniona, że stała się
zamknięta na dialog i jakiekolwiek dyskusje czy tłumaczenia. To również
opowieść o poczuciu tożsamości i przynależności, potrzebie poczucia bezpieczeństwa
w swej społeczności bez względu na to, kim się jest, niezgody na ocenianie ze
względu na pochodzenie, a nie charakter czy czyny człowieka.
Mówiąc krótko, Wrota
obelisków to świetna kontynuacja, która całkowicie spełnia pokładane w niej
oczekiwania. Gorąco polecam!
Sprawdźcie również nowości w księgarni Tania Książka!
Za egzemplarz książki do recenzji serdecznie dziękuje Księgarni Tania Książka.
Spodobał Ci się ten post? Nie przegap kolejnych, będzie mi miło, jeśli mnie polubisz :)
Komentarze
Prześlij komentarz