Powieści Anny Kańtoch to dla mnie gwarancja wyśmienitej lektury. Zachwyciła mnie młodzieżową serią o Ninie Pankiewicz, bardzo dobre wspomnienia pozostawiły też jej kryminały. Teraz za mną Samotnia i już wiem, że będzie to jedna z najlepszych powieści kryminalnych tego roku.
Leon Cichy, popularny autor kryminałów, zostaje potrącony przez samochód i traci wzrok. W szpitalu opiekuje się nim żona, którą poślubił zaledwie kilka dni wcześniej i to po bardzo krótkiej wakacyjnej znajomości. Po powrocie do domu, mężczyzna zaczyna podejrzewać, że kobieta, która podaje się za jego żonę, wcale nią nie jest. Problem w tym, że nie jest w stanie tego udowodnić, nie jest też stuprocentowo pewny własnych zmysłów. Odosobniony, zmuszony do zmierzenia się z ograniczeniami własnego ciała i wytworami bujnej wyobraźni, Cichy nie jest pewny, czy traci rozum, czy padł ofiarą wyjątkowo wyrafinowanej intrygi.
Samotnia zaskakuje z każdym kolejnym rozdziałem. Stopniowo poznajemy głównego bohatera i jego przeszłość, kryjącą tajemnice, z istnienia których nawet on nie do końca zdaje sobie sprawę. Śledzimy jego zmagania i próby uporządkowania nowej rzeczywistości, w jakiej się znalazł. Musimy zdecydować, czy możemy w pełni ufać jego ocenie i wspomnieniom, zwłaszcza gdy osoby postronne kwestionują to, czego on sam jest całkowicie pewien. Co jest prawdą, a co jedynie wytworem fantazji oszołomionego umysłu.
Powieść wciąga aż do ostatniej strony, a to dlatego, że nawet wyjaśnienie wydawałoby się kluczowych kwestii, nie rozwiązuje sprawy do końca. Autorka bawi się z czytelnikiem, ostatecznie serwując bombę, która nokautuje głównego bohatera, a pośrednio również i nas samych. Świetnie poprowadzona i rozegrana fabuła, chylę czoła.
Mówiąc krótko, niezależnie od tego, czy znacie już twórczość Anny Kańtoch, jeśli tylko jesteście fanami powieści kryminalnych z nieoczywistą fabułą, będziecie zachwyceni. Gorąco polecam!
Komentarze
Prześlij komentarz